A.D- 3000
ကြ်န္ေတာ္ ဒီေန႕အလုပ္အားရက္ပါ…။ အခုလို အလုပ္အားရက္မ်ိဳးကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ယခုျဖတ္သန္း ေနရတဲ့ ေခတ္ၾကီးမွာ တကယ္ကိုရေတာင့္ရခဲ အခြင့္အေရး ဆုလာဒ္တစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္…။ အစစ အရာရာ စကၠန္႕ႏွင့္ အမွ် အေရးၾကီးၿပီး လွဳပ္ရွားလုပ္ကိုင္ေနရတဲ့ ဒီလိုေခတ္တစ္ခုမွာ ကြ်န္ေတာ့္အဖို႕ မိသားစုအတြက္ အခ်ိန္ ဆိုတာ မေပးႏိုင္သေလာက္ကို ရွားပါးခဲ့ရပါတယ္…။ မနက္မိုးလင္းက မိုးခ်ဳပ္ မိသားစု မ်က္ႏွာကို စံုစံုလင္လင္ မေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ေန႕ေတြဟာ ႏွစ္နဲ႕ခ်ီၿပီးေတာ့ေတာင္ မ်ားျပားေကာင္းမ်ားျပားႏိုင္ခဲ့ပါတယ္…။ နည္းပညာ တိုးတက္ မွဳေတြရဲ႕ အက်ိဳးေက်းဇူးေၾကာင့္သာ ဆက္သြယ္ေရး ကိရိယာေတြက တစ္ဆင့္ သား၊သမီး နဲ႕ ဇနီးတို႕ရဲ႕ မ်က္ႏွာမ်ားကို ျမင္ေတြ႕ေနရ ျခင္းေၾကာင့္ သူတို႕ရဲ႕ နာမည္ေတြနဲ႕ ရုပ္ေတြ ကိုေမ့မသြားျခင္း ျဖစ္ပါတယ္…။ ဒီလိုသာ မဟုတ္ခဲ့ရင္ေတာ့လားဗ်ာ.......….။
“ မိန္းမ မင္းလည္း ဒီေန႕ေတာ့ အလုပ္အားတယ္မလား..?”
“ အင္း…အားပါတယ္..။ ဘာျဖစ္လို႕လဲ…?”
“ ဒီလိုေလကြာ ငါတို႕မိသားစု စံုစံုလင္လင္ ေလွ်ာက္မလည္ရတာၾကာၿပီ…။ အဲဒါ..ဒီေန႕ ျမိဳ႕ထဲ နဲနဲပါးပါး ေလွ်ာက္လည္…။ ကေလးေတြကိုလည္း သူတို႕မေရာက္ဖူးေသးတဲ့ ေနရာေလးေတြ ပို႕ေပးၿပီး၊ ဆိုင္တစ္ခုမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး တို႕မိသားစု ညစာစားရင္း အပန္းေျဖ ၾကတာေပါ့…။”
“ အင္း…ေကာင္းသားပဲ..။ ဒါေပမယ့္ သမီးၾကီးကေတာ့ လုိက္ႏိုင္မယ္မထင္ဘူး…။ သူဒီေန႕ သူအခု လုပ္ေနတဲ့ Project အတြက္ သူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ အတူတူ လုပ္မယ္ဆိုၿပီး သူ႕သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္အိမ္ သြားအိပ္ တယ္....။”
“ ဟာ… ရပါတယ္..။ သမီးက အရြယ္ေရာက္ေနၿပီပဲ…။ သူလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေရာက္ဖူးၿပီး သိၿပီးေနၿပီပဲ။ သားကိုပဲ အဓိကထားၿပီး လုိက္ပို႕ေပးၾကတာေပါ့…။ ကဲ…ဒါဆို သားကို ေရမိုးခ်ိဳးခိုင္းၿပီး သြားဖို႕ အဆင္သင့္လုပ္ ခိုင္းထားေတာ့…။ ကိုယ္ စီစဥ္စရာ ရွိတာေတြ စီစဥ္လိုက္ေတာ့မယ္…။”
ကြ်န္ေတာ္ မေျပာဖူးလား…။ ဒီေလာက္ေသခ်ာတဲ့ အားလပ္ရက္မ်ိဳးမွာေတာင္ မိသားစု စံုလင္ဖို႕ မေသခ်ာဘူး။ မတတ္ႏုိင္ဘူးေလ…။ သားပဲ ရွိေတာ့ သားကိုပဲ ေခၚသြားရေတာ့မွာေပါ့…။ သမီးက တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသူ ျဖစ္ ေနၿပီဆိုေတာ့ သူလည္း သိသင့္သေလာက္ေတာ့ သိေနပါၿပီ..။ သိပ္ၿပီးစိုးရိမ္စရာ မလိုေတာ့ပါဘူး…။ အဲ.. ကြ်န္ေတာ့္သားကေတာ့ အခုမွ ၄ ႏွစ္သာ ရွိေသးတာဆိုေတာ့ သူ႕မွာ သိစရာ ေတြအမ်ားၾကီးရွိေနပါတယ္…။ ဟုတ္တယ္ေလ ၄ ႏွစ္သားအရြယ္ ကေလးတစ္ေယာက္မေျပာနဲ႕ ကြ်န္ေတာ္တို႕ လူၾကီးေတြေတာင္မွ သိစရာ၊ ေလ့လာစရာ ဆိုတာ ကုန္သြားတယ္လို႕ ရွိမွမရွိတာ…။ “ သားေလးကို ဘယ္ပို႕ေပးရင္ ေကာင္းမလဲ…? အား…! ဟုတ္ၿပီ…!”
“ ေမာင္… ရွင္ သားကို ဘယ္ေခၚသြားမွာလဲ…?”
“ ေရာက္ေတာ့ သိမွာေပါ့ကြာ…။ မင္းေတာင္ ေရာက္ဖူးခ်င္မွ ေရာက္ဖူးမွာ…ဟာ..ဟ”
ကြ်န္ေတာ့္ မိန္းမလဲ ကြ်န္ေတာ္ စလိုက္တာကို မခံမရပ္ႏိုင္ေတြျဖစ္ၿပီး တစ္လမ္းလံုး ပြစိပြစိလုပ္လိုက္.. ကြ်န္ေတာ္က ထပ္စလိုက္နဲ႕…။ အေနာက္မွာ ထိုင္ေနတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္သားက နားလည္လို႕လား ဘာလားေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လည္း ေသေသခ်ာခ်ာမသိ တခစ္ခစ္နဲ႕ ရယ္ၿပီးလိုက္သြားလိုက္ၾကတာ ကားတစ္စီးလံုး ဆူည့ံလို႕ သာ ေနခဲ့ပါတယ္…။ ကြ်န္ေတာ့္သားရဲ႕ ျပတိုက္မွာ ေမးလိုက္တဲ့ ေနာက္ဆံုးပြဲသိမ္း ေမးခြန္းတစ္ခု မေရာက္ခင္ ထိေပါ့ဗ်ာ…။
~~~~~~~~~~~~~~~~~~ လူသားမ်ားဆိုင္ရာ ယဥ္ေက်းမွဳႏွင့္ သမိုင္း ျပတိုက္ ~~~~~~~~~~~~
ကြ်န္ေတာ္ ဒီေန႕အလုပ္အားရက္ပါ…။ အခုလို အလုပ္အားရက္မ်ိဳးကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ယခုျဖတ္သန္း ေနရတဲ့ ေခတ္ၾကီးမွာ တကယ္ကိုရေတာင့္ရခဲ အခြင့္အေရး ဆုလာဒ္တစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္…။ အစစ အရာရာ စကၠန္႕ႏွင့္ အမွ် အေရးၾကီးၿပီး လွဳပ္ရွားလုပ္ကိုင္ေနရတဲ့ ဒီလိုေခတ္တစ္ခုမွာ ကြ်န္ေတာ့္အဖို႕ မိသားစုအတြက္ အခ်ိန္ ဆိုတာ မေပးႏိုင္သေလာက္ကို ရွားပါးခဲ့ရပါတယ္…။ မနက္မိုးလင္းက မိုးခ်ဳပ္ မိသားစု မ်က္ႏွာကို စံုစံုလင္လင္ မေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ေန႕ေတြဟာ ႏွစ္နဲ႕ခ်ီၿပီးေတာ့ေတာင္ မ်ားျပားေကာင္းမ်ားျပားႏိုင္ခဲ့ပါတယ္…။ နည္းပညာ တိုးတက္ မွဳေတြရဲ႕ အက်ိဳးေက်းဇူးေၾကာင့္သာ ဆက္သြယ္ေရး ကိရိယာေတြက တစ္ဆင့္ သား၊သမီး နဲ႕ ဇနီးတို႕ရဲ႕ မ်က္ႏွာမ်ားကို ျမင္ေတြ႕ေနရ ျခင္းေၾကာင့္ သူတို႕ရဲ႕ နာမည္ေတြနဲ႕ ရုပ္ေတြ ကိုေမ့မသြားျခင္း ျဖစ္ပါတယ္…။ ဒီလိုသာ မဟုတ္ခဲ့ရင္ေတာ့လားဗ်ာ.......….။
“ မိန္းမ မင္းလည္း ဒီေန႕ေတာ့ အလုပ္အားတယ္မလား..?”
“ အင္း…အားပါတယ္..။ ဘာျဖစ္လို႕လဲ…?”
“ ဒီလိုေလကြာ ငါတို႕မိသားစု စံုစံုလင္လင္ ေလွ်ာက္မလည္ရတာၾကာၿပီ…။ အဲဒါ..ဒီေန႕ ျမိဳ႕ထဲ နဲနဲပါးပါး ေလွ်ာက္လည္…။ ကေလးေတြကိုလည္း သူတို႕မေရာက္ဖူးေသးတဲ့ ေနရာေလးေတြ ပို႕ေပးၿပီး၊ ဆိုင္တစ္ခုမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး တို႕မိသားစု ညစာစားရင္း အပန္းေျဖ ၾကတာေပါ့…။”
“ အင္း…ေကာင္းသားပဲ..။ ဒါေပမယ့္ သမီးၾကီးကေတာ့ လုိက္ႏိုင္မယ္မထင္ဘူး…။ သူဒီေန႕ သူအခု လုပ္ေနတဲ့ Project အတြက္ သူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ အတူတူ လုပ္မယ္ဆိုၿပီး သူ႕သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္အိမ္ သြားအိပ္ တယ္....။”
“ ဟာ… ရပါတယ္..။ သမီးက အရြယ္ေရာက္ေနၿပီပဲ…။ သူလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေရာက္ဖူးၿပီး သိၿပီးေနၿပီပဲ။ သားကိုပဲ အဓိကထားၿပီး လုိက္ပို႕ေပးၾကတာေပါ့…။ ကဲ…ဒါဆို သားကို ေရမိုးခ်ိဳးခိုင္းၿပီး သြားဖို႕ အဆင္သင့္လုပ္ ခိုင္းထားေတာ့…။ ကိုယ္ စီစဥ္စရာ ရွိတာေတြ စီစဥ္လိုက္ေတာ့မယ္…။”
ကြ်န္ေတာ္ မေျပာဖူးလား…။ ဒီေလာက္ေသခ်ာတဲ့ အားလပ္ရက္မ်ိဳးမွာေတာင္ မိသားစု စံုလင္ဖို႕ မေသခ်ာဘူး။ မတတ္ႏုိင္ဘူးေလ…။ သားပဲ ရွိေတာ့ သားကိုပဲ ေခၚသြားရေတာ့မွာေပါ့…။ သမီးက တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသူ ျဖစ္ ေနၿပီဆိုေတာ့ သူလည္း သိသင့္သေလာက္ေတာ့ သိေနပါၿပီ..။ သိပ္ၿပီးစိုးရိမ္စရာ မလိုေတာ့ပါဘူး…။ အဲ.. ကြ်န္ေတာ့္သားကေတာ့ အခုမွ ၄ ႏွစ္သာ ရွိေသးတာဆိုေတာ့ သူ႕မွာ သိစရာ ေတြအမ်ားၾကီးရွိေနပါတယ္…။ ဟုတ္တယ္ေလ ၄ ႏွစ္သားအရြယ္ ကေလးတစ္ေယာက္မေျပာနဲ႕ ကြ်န္ေတာ္တို႕ လူၾကီးေတြေတာင္မွ သိစရာ၊ ေလ့လာစရာ ဆိုတာ ကုန္သြားတယ္လို႕ ရွိမွမရွိတာ…။ “ သားေလးကို ဘယ္ပို႕ေပးရင္ ေကာင္းမလဲ…? အား…! ဟုတ္ၿပီ…!”
“ ေမာင္… ရွင္ သားကို ဘယ္ေခၚသြားမွာလဲ…?”
“ ေရာက္ေတာ့ သိမွာေပါ့ကြာ…။ မင္းေတာင္ ေရာက္ဖူးခ်င္မွ ေရာက္ဖူးမွာ…ဟာ..ဟ”
ကြ်န္ေတာ့္ မိန္းမလဲ ကြ်န္ေတာ္ စလိုက္တာကို မခံမရပ္ႏိုင္ေတြျဖစ္ၿပီး တစ္လမ္းလံုး ပြစိပြစိလုပ္လိုက္.. ကြ်န္ေတာ္က ထပ္စလိုက္နဲ႕…။ အေနာက္မွာ ထိုင္ေနတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္သားက နားလည္လို႕လား ဘာလားေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လည္း ေသေသခ်ာခ်ာမသိ တခစ္ခစ္နဲ႕ ရယ္ၿပီးလိုက္သြားလိုက္ၾကတာ ကားတစ္စီးလံုး ဆူည့ံလို႕ သာ ေနခဲ့ပါတယ္…။ ကြ်န္ေတာ့္သားရဲ႕ ျပတိုက္မွာ ေမးလိုက္တဲ့ ေနာက္ဆံုးပြဲသိမ္း ေမးခြန္းတစ္ခု မေရာက္ခင္ ထိေပါ့ဗ်ာ…။
~~~~~~~~~~~~~~~~~~ လူသားမ်ားဆိုင္ရာ ယဥ္ေက်းမွဳႏွင့္ သမိုင္း ျပတိုက္ ~~~~~~~~~~~~
“ ဟင္..? ေမာင္… ရွင္ သားကို လိုက္ျပမယ္ဆိုတာ ဒီေနရာၾကီးလား..? ပ်င္းစရာၾကီးကြာ…။”
ကြ်န္ေတာ့္ မိန္းမက စိတ္ပ်က္တဲ့ေလသံၾကီးနဲ႕ ကေလးကေတာင္ ဂ်ီမက်ပဲ…။ သူက ၿဂိဳလ္က် ပါေတာ့တယ္…။
“ ကဲ..မွန္မွန္ေျပာ မိန္းမ… မင္းေရာ ဒီေနရာ ေရာက္ဖူးလား…?” ကြ်န္ေတာ္က ျပံဳးၿပီးေမးေတာ့ အိမ္ရွင္မက ကြ်န္ေတာ့္ကို မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္သာထိုးၿပီး ႏွဳတ္ဆိတ္ေနပါေတာ့တယ္…။ ေသခ်ာၿပီ သူလည္း တစ္ခါမွ ဒီေန ရာ မေရာက္ဖူးခဲ့ပါ….။
“ လာ…သား ကားေပၚကဆင္း.. ေဖေဖတို႕ အထဲ၀င္ၾကည့္ၾကရေအာင္” ကြ်န္ေတာ္ သားကိုလက္တြဲၿပီး ျပတိုက္ထဲကို ၀င္ခဲ့ပါတယ္…။ ကြ်န္ေတာ့္သားလည္း မ်က္လံုးေလး ကလည္ကလည္နဲ႕ သူတစ္ခါမွ မေရာက္ဖူးတဲ့ ၿဂိဳလ္တစ္ခုေပၚပဲ ေရာက္ေနသလိုလို…။ ရုပ္ျပကာတြန္းေတြနဲ႕ အင္တာနက္ေတြထဲမွာ သူဖတ္ဖူး ေနၾက အဂၤါၿဂိဳလ္ေပၚပဲ ေရာက္ေနသလိုလို အူေၾကာင္ေၾကာင္ေလး ျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ အထင္ေတာ့ သူ႕အေတြးထဲက ဒီေန႕သူေရာက္မယ္လို႕ စိတ္ကူးယဥ္ထားတဲ့ေနရာနဲ႕ အခုသူေရာက္ရွိေနတဲ့ ေနရာ ေတာ္ေတာ္ၾကီးကို ကြဲျပားေနပံုရပါတယ္…။ ဒါေပမယ့္…။ ဒင္းကလည္း ေခသူေတာ့မဟုတ္ေခ်…။ ျပတိုက္ထဲ စေရာက္ၿပီဆိုတာနဲ႕ မဲမဲျမင္ရာ အကုန္လက္ညိွဳးထိုးၿပီး စံုစမ္းစစ္ေဆးေရး စပါေတာ့တယ္..။ သူကလည္း မလြယ္...။ အေကာင္ကသာ လက္ေတာက္ေလာက္…။ တစ္ခါတစ္ခါ ကြ်န္ေတာ္ ရွင္းျပတာကို မယံုလို႕ဆိုၿပီး သူ႕ကို (၄) ႏွစ္ျပည့္ေမြးေန႕တုန္းက ေမြးေန႕လက္ေဆာင္ ၀ယ္ေပးထားတဲ့ PDA ေလးကို ထုတ္… အင္တာနက္ ကရရွိတဲ့ Data ေတြ Information ေတြ နဲ႕တိုက္ၾကည့္ၿပီး သူစိတ္ေက်နပ္ေလာက္ေတာ့မွသာ ေနာက္ျပခန္း တစ္ခုကို ကူးရပါတယ္…။ မလြယ္ ေရးခ် မလြယ္ပါ…။
အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း ငယ္စဥ္က ကြ်န္ေတာ့္ ဖခင္ႏွင့္ တစ္ေခါက္သာ ေသေသ ခ်ာခ်ာေရာက္ခဲ့ဖူးတာပါ…။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ လက္ရွိလုပ္ေနတဲ့ လုပ္ငန္းနဲ႕ ဆက္စပ္ၿပီး အလုပ္ ကိစၥသေဘာနဲ႕ မၾကာခဏေရာက္ေပမယ့္ ေသေသခ်ာခ်ာႏွံ႕ႏံွ႕စပ္စပ္ မရွိခဲ့ပါဘူး..။ ငယ္စဥ္က ဖခင္ ရွင္းျပ ထားခဲ့ဖူးေသာ အေၾကာင္းအရာ အခ်ိဳ႕ေခါင္းထဲ က်န္ေနတာကတစ္ေၾကာင္း လုပ္ငန္းနဲ႕ အနည္းငယ္ဆက္စပ္ မွဳရွိ ေနတာကတစ္ေၾကာင္းရယ္ေၾကာင့္သာ ကြ်န္ေတာ့္သား ေမးသမွ် ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို အျပည့္အစံု မဟုတ္ေတာင္ အနည္းငယ္ ျခံဳမိေအာင္ ရွင္းျပႏုိင္ျခင္းျဖစ္ပါတယ္..။ ဒီျပတိုက္ထဲမွာ ျပသထားတာေတြမွာ အဓိက ကေတာ့ လူ႕သမိုင္းဆိုင္ရာ ျဖစ္ေပၚတိုးတက္လာမွဳေတြ၊ ဆုတ္ယုတ္ပ်က္ဆီးသြားၿပီး ေပ်ာက္ကြယ္လု ( တစ္ခ်ိဳ႕ ေပ်ာက္ကြယ္ၿပီး) ျဖစ္တဲ့ အရာေတြကို ခက္ခက္ခဲခဲ ရွာေဖြျပသထားျခင္း ျဖစ္ပါတယ္…။
ဒီျပတိုက္ရဲ႕ စိတ္၀င္စားစရာ အေကာင္းဆံုး ျပခန္းကေတာ့ “လူသားမ်ား၏ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ျဖစ္စဥ္မ်ားႏွင့္ သေဘာတရားမ်ား” ဆိုတဲ့ ျပခန္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္…။ အဲဒီ့ျပခန္းထဲမွာ လူေပါင္းမ်ားစြာရဲ႕ “စိတ္” မ်ိဳးစံုကို ေသေသ ခ်ာခ်ာ အမ်ိဳးအစား အုပ္စုမ်ားခြဲျခားၿပီး ျပသထားပါတယ္…။ တစ္ခ်ိဳ႕ေသာ “စိတ္” အမ်ိဳးအစားမ်ားမွာ လြန္ခဲ့ ေသာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကပင္ မိ်ဳးတုန္းေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီ ျဖစ္ၿပီး…။ တစ္ခ်ိဳ႕ေသာ အမ်ိဳးအစားမ်ားမွာ ေပ်ာက္ ကြယ္စျပဳေနၿပီ ျဖစ္ပါတယ္….။
ကြ်န္ေတာ္တို႕ လင္မယားႏွစ္ေယာက္သာမက အငယ္ေကာင္လည္း ဒီျပခန္းေရာက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကို စိတ္္ ၀င္စား ေနပံုရပါတယ္…။ ကေလးတို႕ရဲ႕ သဘာ၀ သူစိတ္၀င္စားေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ အလစ္မွာ ဟိုကိုင္ၾကည့္ ဒီကိုင္ၾကည့္ လုပ္ဖို႕ၾကိဳးစားလို႕ ကြ်န္ေတာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္မွာ သူ႕ကို အသည္းအသန္လိုက္ဆြဲ ေနခဲ့ရပါတယ္…။
“ သား.. “စိတ္” ေတြကို ေလွ်ာက္မကိုင္ရဘူးေလ..ဟိုမွာ စာေရးထားတယ္ ဖတ္ၾကည့္စမ္း” ဆိုၿပီးသူ႕ အေမက ေျပာေတာ့ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာက မပီကလာ ပီကလာနဲ႕ သက္ဆိုင္ရာ “စိတ္” အသီးသီးရဲ႕ ေအာက္မွာေရးထားတဲ့ စာသားကို တစ္လံုးခ်င္း ေတာ္ေတာ္ကို ၾကိဳးစားပမ္းစား ဖတ္ရပါေတာ့တယ္..။ ျဖစ္လည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္…။ သူတို႕က ေမြးကတည္းက ကြန္ျပဴတာမ်ားရဲ႕ ဖန္သားျပင္မ်ား ေပၚမွာသာ စကားလံုးမ်ားနဲ႕ ရင္းႏွီးခဲ့ၾကေတာ့ ျပင္ပမွာ ေရးသားထားတဲ့ “စာသားႏွင့္ စကားလံုးအစစ္မ်ား” အတြက္ ဖတ္ရတာ ေတာ္ေတာ္ခက္ခဲေနပံုပါပဲ...။
“မ….ကိုင္…..ရ…! တဲ့… ဟုတ္လား ေမေမ?”
သူ႕အေမက သူ႕သားကိုျပံဳးၿပီး တစ္ခ်က္မွ်သာ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ပါတယ္…။ ေတာ္ေသးတာေပါ့…ဟူး..! ကြ်န္ေတာ့္ သက္ျပင္းဆံုးေအာင္မခ်လိုက္ရပါ…။ အငယ္ေကာင္ ေမးလိုက္ေသာ ေမးခြန္းေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ့္ ငယ္ထိပ္ကို တစ္စကၠန္႕ မိုင္တစ္ေထာင္ႏွဳန္းျဖင့္ လြင့္စင္လာေသာ ဥကၠာပ်ံ တစ္ခု၀င္ေစာင့္ ပါေတာ့တယ္…။ ျပန္ခန္းရဲ႕ ေနာက္ဆံုးေနရာ အေရာက္…။ ေခ်ာင္က်က် ေနရာတစ္ခုမွာ မထင္မေပၚ ျပသထားတဲ့ အရာ တစ္ခုကို လက္ညိွဳးထိုးၿပီး ေမးလိုက္ျခင္းျဖစ္ပါတယ္…။ ေသခ်ာတာ တစ္ခုကေတာ့ သူေမးလိုက္တဲ့ ေမးခြန္းကို သူ႕အေမနဲ႕ ကြ်န္ေတာ္သာမက…။ ယခုလက္ရွိ လည္ပတ္ေနတဲ့ လူမွဳယႏာၱၾကီးတစ္ခုလံုးမွာ ေျဖႏုိင္မယ့္သူ မရွိ ေလာက္ေအာင္ကို “ရွဳပ္ေထြး ရွင္းလင္း” တဲ့ ေမးခြန္း တစ္ခု ျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္…။ အင္း…ေျပာမဲ့သာ ေျပာရတယ္။ ေျဖရွင္းဖို႕ေနေနသာသာ အဲဒီ့….သူေမးလိုက္တဲ့ အရာတစ္ခုရဲ႕ အေၾကာင္းကို ဒီေခတ္ၾကီးထဲမွာ ၾကားဖူးတဲ့ သူေတာင္ ရွိပါ့မလားလို႕ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ ေတြးေနမိပါေတာ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္သား စိတ္အားထက္သန္စြာ အားရပါးရ ေမးလိုက္တာကေတာ့…
“ကိုယ္က်င့္တရားနဲ႕ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္” ဆိုတာ ဘာလဲဟင္….?”
p.s- စိတ္ကူးယဥ္ သက္သက္မွ်သာ ျဖစ္ပါသည္။
