ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းရာ

အခန္း(၁)

HAPPY ENDING!

ဤဇာတ္လမ္း၏ ေနာက္ပိုင္းတြင္
ေသဆံုးသြားျခင္း
လမ္းခြဲသြားျခင္း
ႏွဳတ္ဆက္သြားျခင္း
လံုး၀ (လံုး၀) ပါ၀င္ျခင္းမရွိ။

အခန္း(၂)

ကြ်န္ေတာ္ ဒီေနရာေလးကို အေတာ္ပင္ႏွစ္သက္မိပါသည္။ ပတ္၀န္းက်င္သည္ အျမဲတမ္း စိမ္းလန္းသာယာၿပီး လွပ လတ္ဆတ္ေနေလ့ရွိတဲ့ ေနရာေလး တစ္ခုပါ။ ကြ်န္ေတာ္လား? ကြ်န္ေတာ္က ဒီေနရာေလးမွာ ပန္းေရာင္းတဲ့ ပန္းဆိုင္ေလး တစ္ခုဖြင့္ ထားတဲ့သူပါ။ သူတို႕ ခ်စ္တဲ့၊ ျမတ္ႏိုးတဲ့၊ တန္ဖိုးထားတဲ့၊ ေလးစားတဲ့ သူေတြဆီကို လာတတ္ၾကတဲ့ သူေတြအတြက္, သူတို႕လာလည္ ၾကတဲ့အခါ လက္ေဆာင္ေလးတစ္ခု အျဖစ္ေပးႏိုင္ဖို႕ ကြ်န္ေတာ္ ဒီေနရာေလးမွာ အခုလို ပန္းဆိုင္ေလးတစ္ခု ဖြင့္ထားျခင္းျဖစ္ပါတယ္...။ ကြ်န္ေတာ့္ဆိုင္ေလးကိုလည္း ဒီေနရာေလးနဲ႕ လိုက္ဖက္ညီေထြမွဳ ရွိေစရန္အတြက္ ဒီဆိုင္ေလးတည္ရွိရာ ေနရာေလးရဲ႕ အမည္"ၿငိမ္းခ်မ္းရာ" ဆိုတာေလးကိုပဲအဆြဲျပဳၿပီး နာမည္ေပးထားပါတယ္။...................... "ၿငိမ္းခ်မ္းရာ ပန္းဆိုင္" ............................။

အခုကြ်န္ေတာ္ေျပာခ်င္တာက ကြ်န္ေတာ့္ပန္းဆိုင္ေလးကို ေၾကျငာဖို႕မဟုတ္ပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ဒီပန္းဆိုင္ေလးကို စဖြင့္တဲ့အခ်ိန္ကတည္းက အခုခ်ိန္ထိ ကြ်န္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ အမွတ္တရအျဖစ္ ေႏြးေထြးစြာက်န္ရွိေနခဲ့တဲ့ အျဖစ္ အပ်က္ေလးတစ္ခုကို ေျပာျပခ်င္လို႕ပါ။ အရမ္းကို ၾကည္ႏူးဖို႕ေကာင္းတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေလး တစ္ခုေပါ့ဗ်ာ...။ ကြ်န္ေတာ္ျပန္ေတြးမိတိုင္း ရင္ထဲမွာ အျမဲေႏြးေထြးေစခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းအရာေလးတစ္ခုေပါ့။ အခုကြ်န္ေတာ္ ေျပာျပမယ့္ ဇာတ္လမ္းေလးထဲမွာေတာ့ သရုပ္ေဆာင္ စုစုေပါင္း (၃) ေယာက္ပဲပါတယ္။ အဲ့ဒီသံုးေယာက္က ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ဆိုင္မွာ ေန႕စဥ္အျမဲတမ္း ပန္းစည္းလာ၀ယ္ တတ္တဲ့ ဘဘၾကီးရယ္၊ သူ႕အမ်ိဳးသမီးရယ္....။ ေနာက္တစ္ေရာက္ကေတာ့.....။ ဟဲ..ဟဲ....။ ကြ်န္ေတာ္ေပါ့ဗ်ာ....။

ဇာတ္လမ္းေလးရဲ႕ အစက ဒီလိုဗ်...။ ကြ်န္ေတာ္ဒီဆိုင္ေလးကို စဖြင့္တဲ့ေန႕ကတည္းက အခုကြ်န္ေတာ္ ခင္ဗ်ားတို႕ကို ဒီဇာတ္လမ္းကို ေျပာျပေနတဲ့အခ်ိန္အထိ ေန႕တိုင္း ကြ်န္ေတာ့္ဆိုင္ကေန ပန္းစည္းေလး တစ္စည္း လာလာ၀ယ္ၿပီး သူျမတ္ႏိုးရာ သူ႕ခ်စ္ဇနီးကို ေန႕စဥ္ လက္ေဆာင္ေပးေလ့ရွိတဲ့ ဘဘၾကီးတစ္ေယာက္ရွိတယ္ဗ်။ အသက္ (၇၀) ေက်ာ္ေလာက္ေတာ့ရွိၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္ဒီေနရာေလးမွာ ဆိုင္ဖြင့္ခဲ့တာပဲ ၅ ႏွစ္ေလာက္ရွိေနၿပီ။ တစ္ရက္မွ မပ်က္ကြက္ခဲ့ဖူး။ ကြ်န္ေတာ္ ဒီေနရာမွာ ဆိုင္မဖြင့္ခင္ကတည္းက သူကအခုလိုပဲ သူ႕ခ်စ္ဇနီးေလးဆီ ေန႕စဥ္ေန႕တိုင္း ပန္းစည္းေလး တစ္စည္း ၀ယ္၀ယ္လာၿပီး လက္ေဆာင္ေပးခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္းဘယ္ေလာက္ရွိ ခဲ့မွန္း ကြ်န္ေတာ္ခန္႕မွန္းလို႕ေတာင္ မရေတာ့ဘူး...။ မွတ္မွတ္ရရ ဒီေန႕ခင္ဗ်ားတို႕ကို အခုလိုေျပာျပဖို႕ ျဖစ္လာတဲ့ အၾကာင္းကေတာ့ မေန႕က သူနဲ႕ သူ႕ဇနီးရဲ႕ ႏွစ္(၅၀)ျပည့္ ေရႊရတုအထိမ္းအမွတ္ ေန႕ေလးမို႕ လို႕ပဲဗ်ိဳ႕။ အခုေလာက္ဆို သူ႕ခ်စ္ဇနီး ဖြားဖြားကို သူဘယ္ေလာက္ျမတ္ႏိုး တန္ဖိုးထားတယ္ဆိုတာ ခင္ဗ်ားတို႕ ခံစားၾကည့္လို႕ ရေလာက္ၿပီေပါ့...။ ကဲ....။ ဆက္လိုက္ၾကရေအာင္လားဗ်ာ....။

အခန္း(၃)

ဒီေန႕ သူ႕စိတ္ေတြ အရင္ကထက္ပိုၿပီး လန္းဆန္းတက္ၾကြေနခဲ့သည္။ သူ႕ရင္ေတြအရမ္းခုန္တာကို သူ႕ဘာသာ ေသေသခ်ာခ်ာ သတိထားေနမိခဲ့တယ္။ မေန႕က ညကတည္းက ဒီေန႕အေၾကာင္းေတြးၿပီး သူၾကည္ႏူးေနခဲ့လုိ႕ အခုခ်ိန္ထိ တေရးမွ ေကာင္းေကာင္းမအိပ္ရေသးေပ။ ဒီေန႕မနက္လည္း ခါတိုင္းေတြထက္ ပိုၿပီးေစာေစာစီးစီး ႏိုးေနခဲ့တယ္။ မနက္ႏိုးတယ္ဆိုရင္ပဲ ကမန္းကတမ္း ေရခ်ိဳး၊ အ၀တ္အစားေတြကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္၀တ္လိုက္ သည္။ အထူးအစီအစဥ္အေနျဖင့္ ဒီေန႕မွာ လြန္ခဲ့ေသာအႏွစ္ (၂၀)ကသူ႕ေမြးေန႕မွာ ခ်စ္သူက သူ႕အားေမြးေန႕ လက္ေဆာင္ အျဖစ္ေပးခဲ့ေသာ အကၤ်ီႏွင့္ ပုဆိုးကို တမင္ေရြးခ်ယ္ ၀တ္ဆင္လိုက္ေလသည္။ အားလံုးအဆင္သင့္ ျဖစ္ေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ေျမးမေလးစီစဥ္ေပးထားတဲ့ နံနက္စာ ဘလက္ေကာ္ဖီပူပူတစ္ခြက္နဲ႕ မုန္႕ဟင္းခါးကို အျမန္စားၿပီး သူ႕ခ်စ္ဇနီးထံသို႕ အျမန္ဆံုးစတင္ထြက္ခြာခဲ့ေလသည္။

သူႏွင့္ သူ႕ဇနီးတို႕သည္ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ တစ္ေယာက္တစ္ေနရာဆီ ခြဲခြာေနထိုင္ခဲ့ရသည္မွာ အႏွစ္ ၂၀ ခန္႕ရွိခဲ့ၿပီ ျဖစ္ပါတယ္...။ ဒါေပမယ့္ သူ႕ရဲ႕စိတ္ထဲမွာေတာ့ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ဟာ ငယ္စဥ္ကအတိုင္း ဘာမွမေျပာင္းလဲေသးပဲ တစ္ေယာက္အေပၚတစ္ေယာက္တန္ဖိုးထားဆဲ၊ ျမတ္ႏိုးေနၾကဆဲပါပဲ...။ သူ႕ဇနီးထံသို႕ လာရာလမ္းတစ္ေလ်ာက္ ခ်စ္ဇနီးအားေတြ႕လွ်င္ ေျပာျပမည့္ စကားလံုးမ်ားကို စီရင္း၊ စဥ္းစားရင္း ကိုယ့္စိတ္ကူး နဲ႕ကိုယ္ ျပံဳးလိုက္၊ တစ္ေယာက္ထဲ ရွက္ၿပီး ေခါင္းခါလိုက္လုပ္ရင္း ေဆာင္းကုန္စ ခပ္ပါးပါးသာက်န္ေတာ့တဲ့ ႏွင္းစက္ေတြနဲ႕ မပြင့္တပြင့္ ျဖာက်ေနတဲ့ ေနေရာင္ျခည္ရဲ႕ နံနက္ခင္းတစ္ေလွ်ာက္ သူ, လူငယ္ေလး တစ္ ေယာက္အလား အာရံုေတြ လတ္ဆတ္ေနခဲ့ပါေတာ့သည္။

သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ တစ္ေယာက္အေပၚတစ္ေယာက္ထားတဲ့ ေမတၱာတစ္ရားကို ဒီေလာကတြင္ မည္သူ တစ္ဦး တစ္ေယာက္ကမွ ယွဥ္ျပိဳင္တုႏွဳိင္းႏိုင္မည္မဟုတ္မွန္း သူထာ၀ရယံုၾကည္ခဲ့သည္မွာ ယခုအခ်ိန္အထိပင္ ျဖစ္ပါသည္။ အခ်ိန္ကာလႏွင့္ ေနရာေဒသတို႕၏ နီးျခင္းေ၀းျခင္းတို႕သည္ သူႏွင့္ သူ႕ခ်စ္သူၾကားတြင္ ထားရွိ ေသာ ေမတၱာ တစ္ရားအား မည္သို႕မွ တားဆီးျခင္းကို မျပဳႏိုင္ခဲ့ေပ။ သူမ သူ႕အနားတြင္ ရွိခဲ့စဥ္အခါက သူမသည္ သူအားငယ္ေနခ်ိန္မ်ားတြင္ မိခင္တစ္ေယာက္ကဲ့သို႕ ႏွစ္သိမ့္ေစတတ္ခဲ့သည္။ သူ ျဖတ္သန္းခဲ့ရာ ဘ၀ခရီးတစ္ေလ်ာက္ ေလာကဓံလိွဳင္းလံုးမ်ား၏ တိုက္ခိုက္မွဳမ်ားကို ခံခဲ့ရတိုင္း ခ်စ္သူတစ္ေယာက္အေနျဖင့္ သူ႕လက္အားတြဲ၍ အတူတကြ ၾကံၾကံခံခဲ့ၾကသည္။ ေအာင္ျမင္မွဳအသီးအပြင့္မ်ားနဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္ၿငိမ္းခ်မ္းမွဳမ်ားကို ၾကံဳေတြ႕ခဲ့ရေသာ ကလမ်ားတြင္မူ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္၊ ေမာင္ႏွမတစ္ေယာက္အေနျဖင့္ အတူတကြ ၾကည္ႏူးရင္း စကၠန္႕ေပါင္းမ်ားစြာကို ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ၾကဖူးေလသည္....။

သူအေတြးစမ်ားကို ျဖတ္လိုက္သည္။ မၾကာခင္ သူ႕ခ်စ္ဇနီးရွိရာ ေနရာေလးသုိ႕ ေရာက္ရွိေတာ့မည္ ျဖစ္သည္။

အခန္း(၄)

"ကိုဦး..."

"ဗ်ာ... အဘ"

" ေအး... ထံုးစံအတိုင္းလုပ္ကြာ...။ ဒီေန႕ေတာ့ ရွယ္လုပ္ေဟ့...။ ဒီေန႕က အေရးၾကီးတဲ့ အဘတို႕ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ႏွစ္ (၅၀) ျပည့္ ေရႊရတုအထိမ္းအမွတ္ေန႕ကြ...ဟား...ဟား...။ ဒီမွာေကာင္ေလး မင္းၾကိတ္ၿပီး အားက် ေနတာမလား...ဟား..ဟား"
အဘသည္ တကယ္ပင္ ယခင္ေန႕မ်ားထက္ တက္ၾကြစြာ ကြ်န္ေတာ့္အား စေနာက္ ရင္း စကားေတြ အမ်ားၾကီးေျပာေနပါေတာ့တယ္....။

"ဟုတ္ကဲ့အဘ...အဘ။ စိတ္ၾကိဳက္ျဖစ္ေစရမယ္...။ ဒီေန႕က အထူးအစီအစဥ္ဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကို ပိုက္ဆံမေပးနဲ႕ဗ်ာ...။ ကြ်န္ေတာ္အဘတို႕ ႏွစ္ေယာက္အတြက္ ေရႊရတု လက္ေဆာင္အျဖစ္ေပးလိုက္မယ္..."
ထံုးစံအတိုင္းဆိုသည္မွာ သူ႕ခ်စ္ဇနီးဖြားဖြား အလြန္ၾကိဳက္တတ္ေသာ အျဖဴေရာင္ႏွင္းဆီမ်ားကို ဆိုလိုျခင္းပါ။ ဘဘကေျပာဖူးသည္။ ဖြားဖြားႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်ခဲ့ၿပီးကတည္းက ႏွစ္စဥ္ ႏွစ္ပတ္လည္ေန႕တိုင္း ႏွင္းဆီျဖဴမ်ားေပးေလ့ရွိေၾကာင္းနဲ႕။ တစ္ႏွစ္တိုးတိုင္း တိုးတိုင္း ႏွင္းဆီတစ္ပြင့္ တိုးတိုးၿပီးေပးခဲ့ေၾကာင္းပါ။ ကြ်န္ေတာ္လည္း သူေျပာမွ အဲ့ဒီ့ေန႕က ႏွင္းဆီပန္းေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေရၾကည့္မိခဲ့သည္....။ အျဖဴေရာင္ ႏွင္းဆီစုစုေပါင္း အပြင့္ (၅၀) တိတိ...။

"အိုေက...ေက်းဇူး ကိုဦး... အဘသြားေတာ့မယ္။ ဟိုမွာ အခုေလာက္ဆို အဘကို ေစာင့္ရတာ မင္းအဖြားလည္ ပင္းလည္း သစ္ကုလားအုတ္ ျဖစ္ေလာက္ေရာေပါ့"

"ဟုတ္ကဲ့ပါ အဘ။ စိတ္ခ်ပါ....။" ဟု ေျပာကာ ထြက္ခြာသြားေသာ ဘဘရဲ႕ ေနာက္ေၾကာၾကည့္ရင္း "ေပ်ာ္ရႊင္ ဖြယ္ရာ ေရႊရတုအထိမ္းအမွတ္ေန႕ေလးျဖစ္ပါေစ အဘရာ"ဟုသာ ျပံဳးရင္း စိတ္ထဲမွ ဆုေတာင္းေပးေနခဲ့ မိေလသည္။

အခန္း(၅)

သူေရာက္သြားေတာ့ သူမႏွစ္ျခိဳက္စြာ အိပ္ေမာက်ေနေလသည္။ သူျပံဳး၍ သူမအား အနမ္းတစ္ခုအား အထိမ္းအမွတ္ေန႕ေလးအျဖစ္ ခပ္ဖြဖြေပးလိုက္ေလသည္။ သူမ ဆက္လက္အိပ္ေပ်ာ္ေနဆဲ ျဖစ္သည္။ ထို႕ေနာက္ ယူေဆာင္လာေသာ ပန္းစည္းေလးအား သူမ၏ေဘးတြင္ခ်ကာ "ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ရာ ေရႊရတုေန႕ပါ ခ်စ္သူ" ဟု ေျပာကာ သူမ၏ေဘးတြင္ ျငင္သာစြာ ၀င္ေရာက္လဲွေလ်ာင္းလိုက္ေလသည္။ သူအခုလို သူမ၏ ေဘး တြင္ အိပ္စက္ခြင့္ ရတိုင္းရင္ေတြ ခုန္ေနေလ့ရွိသည္။ ထိုရင္ခုန္သံမ်ားသည္ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာမွ ယခု အခ်ိန္အထိ ေျပာင္းလဲသြားျခင္း မရွိေသးသည္ကို သူေတြးရင္း ေက်နပ္ေနမိေလသည္။ သူ႕ခ်စ္သူ၏ မ်က္ႏွာျပင္ ေလးသည္ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ အခ်ိန္မ်ားတြင္ လြန္စြာ အျပစ္ကင္းစင္ေသာ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ကဲ့သို႕ အလြန္ပင္ လွပေနတတ္ပါသည္။ သူမ ဘယ္အခ်ိန္အထိ ဆက္လက္အိပ္ေပ်ာ္ေနမည္မသိ။ သူလည္း သူမ၏ ေဘးတြင္ လွဲေလ်ာင္းရင္း လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာမွာ အမွတ္တရမ်ားအား မ်က္စိကို မွိတ္၍ေတြးေတာရင္း သူမ ႏိုးထလာမည့္ အခ်ိန္ကို ေစာင့္ဆိုင္းေနခဲ့ေလသည္။

ဇာတ္သိမ္း

"အဘ.....ထေတာ့ေလ။ ေမွာင္စပ်ိဳးလာၿပီ"
ဘယ္အခ်ိန္အိပ္ေပ်ာ္သြားမွန္းမသိ ကိုဦး၏ အသံကိုၾကားမွ သူ႕ကိုယ္သူ အိပ္ေပ်ာ္သြားမွန္းသိေလသည္။ ဒါလည္း အဆန္းေတာ့မဟုတ္ပါ။ သူ႕အတြက္ ဒီအတိုင္း ျဖစ္ေနၾကပင္ျဖစ္သည္။ ကိုဦးသည္လည္း သူ႕အားထိုသို႕ပင္ အျမဲ တမ္း လာႏိုးကာ သတိေပးေနၾကပင္ ျဖစ္သည္။

သူျပန္ရေတာ့မည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ သူမအားတစ္ေယာက္ထဲ ထားခဲ့ရအံုးမည္ ျဖစ္သည္။ သူမဘက္သို႕ သူ တစ္ခ်က္ ေစာင္းငဲ့ၾကည့္လိုက္သည္။ သူမဆက္လက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနစဲပင္ ရွိေသးသည္။ သူျပံဳး၍ သူမအား အျဖဴေရာင္ ႏွဳတ္ဆက္ အနမ္းတစ္ခုကို ေပးလိုက္စဥ္ အ၀ါေရာင္ ေရာ္ရြက္၀ါ တစ္ခုသည္ သူမၿငိမ္းခ်မ္းစြာ အိပ္စက္ရာေနရာ၏ အေပၚရွိ သူမ၏ နာမည္ေပၚသို႕ ေျဖးညွင္းစြာ ေၾကြက်လာခဲ့ပါေတာ့သည္။

ေဒၚၿငိမ္းႏွင္းျဖဴ
အသက္ (၅၀)
ၿငိမ္းခ်မ္းရာ ရင္ခြင္၌ အိပ္စက္သည္

p.s- ကြ်န္ေတာ္ေန႕စဥ္ ျဖတ္သန္းခဲ့ဖူးေသာ လမ္းေပၚရွိ သုႆာန္ႏွင့္ ၎အ၀င္အ၀တြင္ ဖြင့္လွစ္ထားေသာ ပန္းဆိုင္ေလးအား ၾကည့္ကာ စိတ္ကူးတင္ျပျခင္း ျဖစ္ပါသည္။