ငါတစ္ေယာက္ထဲ ဒီအခန္းက်ဥ္းထဲမွာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာေနရအံုးမွာလဲ…။ ဘယ္ေနရာကို ၾကည့္ၾကည့္ ထြက္ေပါက္မဲ့ေနတဲ့ ငါ့အခန္းထဲမွာ အလင္းတစ္စက္ေလာက္ကိုေတာ့ ငါေမွ်ာ္လင့္ေကာင္းပါရဲ႕..။ ငါ့ရဲ႕ေဘး ပတ္ပတ္လည္မွာ မြန္းၾကပ္မွဳနံရံေတြနဲ႕ ၀န္းရံခံခဲ့ရတာ အခုဆို ငါ့ဘ၀တစ္ဆစ္က်ိဳးေတာ့မယ္။ ဘယ္မွာလည္း ငါ့ရဲ႕ နားခိုရာ…။ ဘယ္မွာလည္း ငါ့ရဲ႕ ေျဖသိမ့္ရာ…။ ဘယ္မွာလည္း ငါ့အတြက္ ၾကည္ႏူးစရာ…။ ဘယ္တုန္းက ဘယ္သူထည့္လုိ႕ ေရာက္ခဲ့မွန္းမသိတဲ့ ဒီအခန္းထဲမွာ ငါဘယ္ေလာက္ ထိ ၾကာၾကာေနရအံုးမွာလဲ…။ ငါ့လိုပဲ ဒီလိုအခန္းမ်ိဳးထဲ ေရာက္ေနတဲ့သူေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားရွိၾက အံုးမလဲ…။
မ်က္ႏွာက်က္ေပၚနားက ကိုယ္ပိုင္ဘ၀တစ္ခုကို သူ႕ဘာသာ တည္ေဆာက္ခြင့္ရေနတဲ့ ပင့္ကူတစ္ေကာင္…။ မၾကာခဏ ငါနဲ႕ လာကစားေလ့ရွိတဲ့ ခပ္တုန္းတုန္း ေျမၾကြက္တစ္ေကာင္…။ ငါမသိပဲ ငါ့အိပ္မက္ေတြ ခဏခဏ လာခိုးစားတဲ့ ဘယ္ကေပၚလာမွန္း မသိတဲ့ ပိုးဟပ္တစ္ေကာင္…။ ငါတယုတယ ေမြးထားတဲ့ ပုပ္သိုးေနတဲ့ အတိတ္ေတြထဲက “ေလာက္” ေကာင္ေတြနဲ႕…။ ငါ့၀ိဥာဥ္ကိုေဖာက္ စိတ္ကူးနဲ႕ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ ခပ္ေဂါက္ ေဂါက္ လိပ္ျပာတစ္ေကာင္ေလာက္ေတာင္ ငါ့ဘ၀က မျမင့္ျမတ္ပါလား…။ ထားလိုက္ပါေလ…။ ဒီအခန္းထဲ အေဖာ္ဆိုလို႕ သူတို႕ပဲရွိတာမလား…။ ေၾသာ္ေမ့လို႕…။ ၁၀ ႏွစ္သားေလာက္ သက္တမ္းရွိတဲ့ “အထီးက်န္ျခင္း” တစ္ေကာင္လည္း ငါ့ေဘးမွာ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနေလရဲ႕…။
ငါ့နားထဲမွာ ၾကားေနရတဲ့ ညည္းျငဴသံေတြ ငါ့ကိုေျခာက္လွန္႕ခဲ့တာေန႕စဥ္ရက္စက္ ငါ့ညေတြ ေျခာက္ကပ္ ေနလိုက္ပံုမ်ား…။ ပက္ၾကားေတြေတာင္အပ္လို႕…။ ပတ္၀န္းက်င္ကို ငါေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ခဲ့ဖူးတယ္…။ တစ္စံု တစ္ေယာက္မ်ား ရွိေနမလားလို႕…။ မရွိဘူး..။ ဘယ္သူမွမရွိဘူး…။ ငါနဲ႕တူတာဆိုလို႕ ငါ့အရိပ္ေတာင္မရွိဘူး…။ အခန္းေထာင့္မွာ ခပ္ပါးပါးပ်ံသန္းေနတာ ငါ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ မ်ားလား…။ မဟုတ္ဘူး…။ ေခါင္းကိုငံု ငါ့ကိုယ္ငါ သံုးသပ္ဖို႕ ငါ့အသက္ရွဴသံေတြ ငါလိုက္ဖမ္းေတာ့ ပိုဆိုးသြားတယ္..။ ငါ့အသက္ရွဴခြင့္ကိုေတာင္ ငါမပိုင္ ဆိုင္ပါလား…။
ငါ့အခန္းထဲမွာ ေန႕မရွိဘူး…။ ငါ့အခန္းထဲမွာ ည မရွိဘူး…။ ငါ့အခန္းထဲမွာ မာနမရွိဘူး…။ ငါ့အခန္းထဲမွာ အတၱ မရွိဘူး…။ မရွိဘူး…။ ဘာဆိုဘာမွ မရွိဘူး…။ ငါကိုယ္တိုင္ေရာ ရွိေနတာေသခ်ာရဲ႕လား…? ခပ္၀ါး၀ါး ပါပဲ…။ ေပၚလာလိုက္ ေပ်ာက္သြားလိုက္နဲ႕ မျမဲျခင္းေတြ ေျခရာျခင္းထပ္ေနပံုမ်ား…။ ကာလသံုးပါးကိုေတာင္ လူရာမသြင္းဘူး…။ အၾကိမ္ၾကိမ္တည္ေဆာက္လိုက္ ျပိဳက်သြားလိုက္နဲ႕ ငါ့ယံုၾကည္ခ်က္ေတြ ဘ၀ထဲမွာ ေတာင္လိုပံု…။ တစ္ခုမွလည္း သံုးစားလို႕မရ။ ျဖစ္ခ်င္တာနဲ႕ ျဖစ္သင့္တာ အၾကိမ္ၾကိမ္စစ္ခင္းေတာ့…။ ၾကားထဲ က ငါ့ခံစားခ်က္ စစ္ေျမျပင္ပဲ စုတ္ျပတ္ၿပီးက်န္ခဲ့တယ္..။
ေ၀ဒနာေတြ တနင့္တပိုး ေသေသခ်ာခ်ာထုပ္ပိုးၿပီးမ်ား ကံၾကမၼာက င့ါကို လက္ေဆာင္ေပးခဲ့ေလသလား..။ လိုျခင္တာနဲ႕ လိုအပ္တာေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးႏွိပ္စက္…။ ငါ့ဘ၀လည္း အပိုင္းပိုင္းျပတ္ေနၿပီ…။ ေအာင္ျမင္မွဳ၊ ဂုဏ္ျဒပ္၊ အနာဂတ္ ငါဘာမွမလိုျခင္ဖူး…။ လာမေပးနဲ႕ အေပါစား ရင္ခုန္သံေတြလည္း ငါမယံုဘူး..။ ငါလိုခ်င္တာ ငါ့လက္ ထဲက လက္တစ္ဆုပ္စာ ေန႕စြဲေတြနဲ႕ ငါ့ကိုယ္ငါ ပိုင္ဆိုင္မွဳ…။ ဒီလိုအခန္းထဲမွာေနမွ ငါ့ဘ၀ေကာင္းစားမယ္ဆို။ အဆံုး အစမရွိတဲ့ စၾကာ၀ဌာထဲကိုသြား ငါ့ဘ၀ကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ငါ…။ “ခါး” ျပစ္လိုက္ခ်င္တယ္…။
တစ္စံုတစ္ခုမ်ား ရေလမလားလို႕ ငါ့မ်က္လံုးကိုမွိတ္ အိပ္မက္ေတြထဲ ေဖာက္ထြက္ျပစ္လိုက္ေတာ့ င့ါေသြးေၾကာ ေတြထဲ ေလဟာနယ္ေတြ အကန္႕အသတ္မရွိ ျဖတ္သန္းသြားတယ္…။ အခုဆို ငါ့အိပ္မက္ေတြ တေျဖးေျဖး အေရာင္ပါး ခံစားခ်က္လည္း သုညေအာက္မွာ ျပားျပားေမွာက္ေနၿပီ…။ ဘယ္သူ ျမင္လဲ င့ါမ်က္၀န္းထဲ နာၾကည္းခ်က္ေတြ ေသြးစက္လက္နဲ႕ ငါ့ကိုယ္ငါသတ္ေနတာ…။ ခြဲထြက္ျပစ္လိုက္ ခပ္ေဟာင္းေဟာင္း လမ္း ေၾကာင္းေတြကေန…။ တေစာင္းၾကည့္မွ တည့္တည့္ျမင္ရတဲ့ ဒီေလာကမွာ ကြာဟခ်က္ေတြ ဘာမွဒီေလာက္မ်ား စရာမလိုဘူး…။ ဒီအေတြးေတြထဲ ငါအၾကိမ္ၾကိမ္လမ္းေလွ်ာက္ ငါ့ဦးေႏွာက္မွာ လမ္းေပ်ာက္ျခင္း ေျခရာေတြ ထပ္ေနၿပီ…။
အမွတ္မထင္ ငါေတြ႕လိုက္တဲ့ အေတြးတစ္ခုကို…။ ငါ…။ အမိအရလိုက္ဖမ္းတယ္…။ ဟုတ္တယ္…။ ထြက္ေပါက္ မဲ့ေနတဲ့ ဘ၀တစ္ခုကေန လြတ္ေျမာက္ဖို႕ တစ္ခုတည္းေသာေသာ့ဟာ “စိတ္” ျဖစ္တယ္..။ ဘယ္လိုနည္းနဲ႕မွ လြတ္ေျမာက္ဖို႕ လမ္းမျမင္တဲ႕ ငါ့ ခႏၶာကိုယ္ကို ကယ္ထုတ္ဖို႕ ၾကိဳးစားေနမဲ့အစား..။ ငါ့၀ိဥာဥ္ကုိပဲ လြတ္လပ္ခြင့္ ေပးလိုက္ေတာ့မယ္…။ ငါးမရလို႕ ေရခ်ိဳးျပန္တာ ငါ့အျပစ္လား…။ ရွင္သန္ ျခင္းဟာ စတည္္ျခင္း…။ ေနထိုင္ျခင္း ဟာ ျဖစ္တည္ျခင္း…။ ေသခ်ာတယ္…။ ဒါဆို တစ္ခုခုေတာ့လိုေနၿပီ..။ စဥ္းစား စဥ္းစား။ ငါ…။ ထြက္ေပါက္ေတြ နဲ႕ နီးလာၿပီ။ ငါကိုယ္တိုင္ေဖာက္ ငါေလ်ာက္တဲ့လမ္းမွာ အေႏွာင့္အယွက္ဆိုလို႕ ငါ့အိပ္မက္ေတာင္မရွိေစရ...။
ဒီအလင္းတန္းကိုရဖို႕ ငါေစာင့္စားခဲ့ရတာ အလင္းႏွစ္ေတြ သန္းနဲ႕ခ်ီခဲ့ေပါ့…။ ငါ့ေဘးမွာ ကာရံထားတဲ့ မြန္းၾကပ္မွဳနံရံေတြကို ငါသနားတယ္..။ ဘယ္သူမွ ငါ့ထြက္ေပါက္ကို ပိတ္ပင္ႏုိင္စြမ္းမရွိေတာ့ဘူး…။ အၾကိမ္ၾကိမ္ ပံုေဖာ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ေလာကသစ္တစ္ခု ငါ့အာရုံေတြထဲမွာ တေျဖးေျဖးနဲ႕ေပၚလာၿပီ…။ အဲဒီ့ေန႕မွာ ဘယ္အခ်ိန္ထဲက ငါ့ေဘး ျပန္ေရာက္ေနမွန္းမသိတဲ့ ငါ့အရိပ္ကို ငါေနာက္ဆံုးအေနနဲ႕ ေတြ႕ခဲ့တယ္။ အခန္းထဲက ငါ့အေဖာ္ေတြကို ငါႏွဳတ္ဆက္လိုက္တယ္…။ တစ္ခ်ိန္လံုး အခန္းေထာင့္မွာ ကုတ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းနဲ႕ အိပ္ငိုက္ေနတဲ့ ငါ့၀ိဥာဥ္နဲ႕ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ လိပ္ျပာ ရုတ္တရက္ထျပန္သြားတယ္…။ ငါ့စိတ္ေတြလည္း အဲဒီ့လိပ္ျပာနဲ႕အတူ ေလာကသစ္ဆီသို႕….။ တကယ္ေတာ့ ေသျခင္းတရားဆိုတာ လြတ္ေျမာက္ရာ လမ္းတစ္ခုပဲ မဟုတ္လားဗ်ာ…။
မ်က္ႏွာက်က္ေပၚနားက ကိုယ္ပိုင္ဘ၀တစ္ခုကို သူ႕ဘာသာ တည္ေဆာက္ခြင့္ရေနတဲ့ ပင့္ကူတစ္ေကာင္…။ မၾကာခဏ ငါနဲ႕ လာကစားေလ့ရွိတဲ့ ခပ္တုန္းတုန္း ေျမၾကြက္တစ္ေကာင္…။ ငါမသိပဲ ငါ့အိပ္မက္ေတြ ခဏခဏ လာခိုးစားတဲ့ ဘယ္ကေပၚလာမွန္း မသိတဲ့ ပိုးဟပ္တစ္ေကာင္…။ ငါတယုတယ ေမြးထားတဲ့ ပုပ္သိုးေနတဲ့ အတိတ္ေတြထဲက “ေလာက္” ေကာင္ေတြနဲ႕…။ ငါ့၀ိဥာဥ္ကိုေဖာက္ စိတ္ကူးနဲ႕ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ ခပ္ေဂါက္ ေဂါက္ လိပ္ျပာတစ္ေကာင္ေလာက္ေတာင္ ငါ့ဘ၀က မျမင့္ျမတ္ပါလား…။ ထားလိုက္ပါေလ…။ ဒီအခန္းထဲ အေဖာ္ဆိုလို႕ သူတို႕ပဲရွိတာမလား…။ ေၾသာ္ေမ့လို႕…။ ၁၀ ႏွစ္သားေလာက္ သက္တမ္းရွိတဲ့ “အထီးက်န္ျခင္း” တစ္ေကာင္လည္း ငါ့ေဘးမွာ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနေလရဲ႕…။
ငါ့နားထဲမွာ ၾကားေနရတဲ့ ညည္းျငဴသံေတြ ငါ့ကိုေျခာက္လွန္႕ခဲ့တာေန႕စဥ္ရက္စက္ ငါ့ညေတြ ေျခာက္ကပ္ ေနလိုက္ပံုမ်ား…။ ပက္ၾကားေတြေတာင္အပ္လို႕…။ ပတ္၀န္းက်င္ကို ငါေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ခဲ့ဖူးတယ္…။ တစ္စံု တစ္ေယာက္မ်ား ရွိေနမလားလို႕…။ မရွိဘူး..။ ဘယ္သူမွမရွိဘူး…။ ငါနဲ႕တူတာဆိုလို႕ ငါ့အရိပ္ေတာင္မရွိဘူး…။ အခန္းေထာင့္မွာ ခပ္ပါးပါးပ်ံသန္းေနတာ ငါ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ မ်ားလား…။ မဟုတ္ဘူး…။ ေခါင္းကိုငံု ငါ့ကိုယ္ငါ သံုးသပ္ဖို႕ ငါ့အသက္ရွဴသံေတြ ငါလိုက္ဖမ္းေတာ့ ပိုဆိုးသြားတယ္..။ ငါ့အသက္ရွဴခြင့္ကိုေတာင္ ငါမပိုင္ ဆိုင္ပါလား…။
ငါ့အခန္းထဲမွာ ေန႕မရွိဘူး…။ ငါ့အခန္းထဲမွာ ည မရွိဘူး…။ ငါ့အခန္းထဲမွာ မာနမရွိဘူး…။ ငါ့အခန္းထဲမွာ အတၱ မရွိဘူး…။ မရွိဘူး…။ ဘာဆိုဘာမွ မရွိဘူး…။ ငါကိုယ္တိုင္ေရာ ရွိေနတာေသခ်ာရဲ႕လား…? ခပ္၀ါး၀ါး ပါပဲ…။ ေပၚလာလိုက္ ေပ်ာက္သြားလိုက္နဲ႕ မျမဲျခင္းေတြ ေျခရာျခင္းထပ္ေနပံုမ်ား…။ ကာလသံုးပါးကိုေတာင္ လူရာမသြင္းဘူး…။ အၾကိမ္ၾကိမ္တည္ေဆာက္လိုက္ ျပိဳက်သြားလိုက္နဲ႕ ငါ့ယံုၾကည္ခ်က္ေတြ ဘ၀ထဲမွာ ေတာင္လိုပံု…။ တစ္ခုမွလည္း သံုးစားလို႕မရ။ ျဖစ္ခ်င္တာနဲ႕ ျဖစ္သင့္တာ အၾကိမ္ၾကိမ္စစ္ခင္းေတာ့…။ ၾကားထဲ က ငါ့ခံစားခ်က္ စစ္ေျမျပင္ပဲ စုတ္ျပတ္ၿပီးက်န္ခဲ့တယ္..။
ေ၀ဒနာေတြ တနင့္တပိုး ေသေသခ်ာခ်ာထုပ္ပိုးၿပီးမ်ား ကံၾကမၼာက င့ါကို လက္ေဆာင္ေပးခဲ့ေလသလား..။ လိုျခင္တာနဲ႕ လိုအပ္တာေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးႏွိပ္စက္…။ ငါ့ဘ၀လည္း အပိုင္းပိုင္းျပတ္ေနၿပီ…။ ေအာင္ျမင္မွဳ၊ ဂုဏ္ျဒပ္၊ အနာဂတ္ ငါဘာမွမလိုျခင္ဖူး…။ လာမေပးနဲ႕ အေပါစား ရင္ခုန္သံေတြလည္း ငါမယံုဘူး..။ ငါလိုခ်င္တာ ငါ့လက္ ထဲက လက္တစ္ဆုပ္စာ ေန႕စြဲေတြနဲ႕ ငါ့ကိုယ္ငါ ပိုင္ဆိုင္မွဳ…။ ဒီလိုအခန္းထဲမွာေနမွ ငါ့ဘ၀ေကာင္းစားမယ္ဆို။ အဆံုး အစမရွိတဲ့ စၾကာ၀ဌာထဲကိုသြား ငါ့ဘ၀ကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ငါ…။ “ခါး” ျပစ္လိုက္ခ်င္တယ္…။
တစ္စံုတစ္ခုမ်ား ရေလမလားလို႕ ငါ့မ်က္လံုးကိုမွိတ္ အိပ္မက္ေတြထဲ ေဖာက္ထြက္ျပစ္လိုက္ေတာ့ င့ါေသြးေၾကာ ေတြထဲ ေလဟာနယ္ေတြ အကန္႕အသတ္မရွိ ျဖတ္သန္းသြားတယ္…။ အခုဆို ငါ့အိပ္မက္ေတြ တေျဖးေျဖး အေရာင္ပါး ခံစားခ်က္လည္း သုညေအာက္မွာ ျပားျပားေမွာက္ေနၿပီ…။ ဘယ္သူ ျမင္လဲ င့ါမ်က္၀န္းထဲ နာၾကည္းခ်က္ေတြ ေသြးစက္လက္နဲ႕ ငါ့ကိုယ္ငါသတ္ေနတာ…။ ခြဲထြက္ျပစ္လိုက္ ခပ္ေဟာင္းေဟာင္း လမ္း ေၾကာင္းေတြကေန…။ တေစာင္းၾကည့္မွ တည့္တည့္ျမင္ရတဲ့ ဒီေလာကမွာ ကြာဟခ်က္ေတြ ဘာမွဒီေလာက္မ်ား စရာမလိုဘူး…။ ဒီအေတြးေတြထဲ ငါအၾကိမ္ၾကိမ္လမ္းေလွ်ာက္ ငါ့ဦးေႏွာက္မွာ လမ္းေပ်ာက္ျခင္း ေျခရာေတြ ထပ္ေနၿပီ…။
အမွတ္မထင္ ငါေတြ႕လိုက္တဲ့ အေတြးတစ္ခုကို…။ ငါ…။ အမိအရလိုက္ဖမ္းတယ္…။ ဟုတ္တယ္…။ ထြက္ေပါက္ မဲ့ေနတဲ့ ဘ၀တစ္ခုကေန လြတ္ေျမာက္ဖို႕ တစ္ခုတည္းေသာေသာ့ဟာ “စိတ္” ျဖစ္တယ္..။ ဘယ္လိုနည္းနဲ႕မွ လြတ္ေျမာက္ဖို႕ လမ္းမျမင္တဲ႕ ငါ့ ခႏၶာကိုယ္ကို ကယ္ထုတ္ဖို႕ ၾကိဳးစားေနမဲ့အစား..။ ငါ့၀ိဥာဥ္ကုိပဲ လြတ္လပ္ခြင့္ ေပးလိုက္ေတာ့မယ္…။ ငါးမရလို႕ ေရခ်ိဳးျပန္တာ ငါ့အျပစ္လား…။ ရွင္သန္ ျခင္းဟာ စတည္္ျခင္း…။ ေနထိုင္ျခင္း ဟာ ျဖစ္တည္ျခင္း…။ ေသခ်ာတယ္…။ ဒါဆို တစ္ခုခုေတာ့လိုေနၿပီ..။ စဥ္းစား စဥ္းစား။ ငါ…။ ထြက္ေပါက္ေတြ နဲ႕ နီးလာၿပီ။ ငါကိုယ္တိုင္ေဖာက္ ငါေလ်ာက္တဲ့လမ္းမွာ အေႏွာင့္အယွက္ဆိုလို႕ ငါ့အိပ္မက္ေတာင္မရွိေစရ...။
ဒီအလင္းတန္းကိုရဖို႕ ငါေစာင့္စားခဲ့ရတာ အလင္းႏွစ္ေတြ သန္းနဲ႕ခ်ီခဲ့ေပါ့…။ ငါ့ေဘးမွာ ကာရံထားတဲ့ မြန္းၾကပ္မွဳနံရံေတြကို ငါသနားတယ္..။ ဘယ္သူမွ ငါ့ထြက္ေပါက္ကို ပိတ္ပင္ႏုိင္စြမ္းမရွိေတာ့ဘူး…။ အၾကိမ္ၾကိမ္ ပံုေဖာ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ေလာကသစ္တစ္ခု ငါ့အာရုံေတြထဲမွာ တေျဖးေျဖးနဲ႕ေပၚလာၿပီ…။ အဲဒီ့ေန႕မွာ ဘယ္အခ်ိန္ထဲက ငါ့ေဘး ျပန္ေရာက္ေနမွန္းမသိတဲ့ ငါ့အရိပ္ကို ငါေနာက္ဆံုးအေနနဲ႕ ေတြ႕ခဲ့တယ္။ အခန္းထဲက ငါ့အေဖာ္ေတြကို ငါႏွဳတ္ဆက္လိုက္တယ္…။ တစ္ခ်ိန္လံုး အခန္းေထာင့္မွာ ကုတ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းနဲ႕ အိပ္ငိုက္ေနတဲ့ ငါ့၀ိဥာဥ္နဲ႕ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ လိပ္ျပာ ရုတ္တရက္ထျပန္သြားတယ္…။ ငါ့စိတ္ေတြလည္း အဲဒီ့လိပ္ျပာနဲ႕အတူ ေလာကသစ္ဆီသို႕….။ တကယ္ေတာ့ ေသျခင္းတရားဆိုတာ လြတ္ေျမာက္ရာ လမ္းတစ္ခုပဲ မဟုတ္လားဗ်ာ…။
p.s- ထြက္ေပါက္မဲ့ေနေသာ ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာအား ကိုယ္စားျပဳသည္။
