အခ်ိန္က ညေနေစာင္းေနပါၿပီ…။ ေမွာင္စပ်ိဳးေနၿပီျဖစ္ၿပီး မၾကာခင္ ေန႕တစ္ေန႕ရဲ႕ ေနာက္ဆံုး အလင္းစက္မ်ား ေပ်ာက္ကြယ္ေတာ့မွာ ျဖစ္ပါတယ္…။
“အင္း…။ ငါဆိုင္သိမ္းမွ ျဖစ္ေတာ့မယ္…။” လို႕ေတြးရင္း သူ, သူ႕ရဲ႕အေရွ႕ျဖန္႕ထားတဲ့ ပစၥည္းေတြကို စၿပီးသိမ္း ပါေတာ့တယ္…။ သူရဲ႕ လမ္းေဘးဗ်က္ခင္း ဆိုင္ေလးတည္ရွိရာ ေနရာေလးသည္လည္း လူျပတ္စျပဳေနပါၿပီ..။ သူဆိုင္သိမ္းလက္စအခ်ိန္မွာပဲ ဆိုင္ေရွ႕က လူႏွစ္ေယာက္ စကားေျပာရင္း ျဖတ္သြားတာေတြ႕ေတာ့…သူတို႕ မ်ား ၀ယ္ၾကအံုးမလား မသိဘူးဆိုတဲ့ ေန၀င္ခ်ိန္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တစ္ခုနဲ႕ သူလွမ္းၾကည့္ မိလိုက္ပါေသးတယ္…။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ့လူေတြကေတာ့ မသိလိုက္ မသိဖာသာပဲ သူတို႕လမ္းကို သူတို႕ စကားတစ္ေျပာေျပာနဲ႕ ဆက္ၿပီး ေလွ်ာက္သြားတာ သူ႕ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ တစ္လက္လက္ထေနတဲ့ အၾကည့္ေတြကို နဲနဲေလးမွ သတိထားမိလုိက္ပံုေတာင္ မရပါဘူး….။ “အင္းေလ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဆိုတာ အခ်ိန္နဲ႕ ေနရာ မွန္ကန္ ကိုက္ညီမွ ပြင့္တဲ့ပန္းတစ္မ်ိဳးပဲ ေန႕တိုင္းေတာ့လည္း ဘယ္ပြင့္ႏုိင္ပါ့မလဲ…”
သူ ပစၥည္းေတြ သိမ္းၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ ေန႕စဥ္အိမ္ျပန္ေနၾက လမ္းေလးအတိုင္းပဲ ပစၥည္းေတြကို ထမ္းၿပီး ျပန္လာခဲ့ပါတယ္…။ သူေလွ်ာက္ေနတဲ့လမ္း…၊ သူေလွ်ာက္ေနတဲ့ အခ်ိန္က ခ်စ္သူေတြ အတြက္ဆိုရင္ေတာ့ တကယ္ကို သာယာၾကည္ႏူးဖို႕ေကာင္းတဲ့ အခ်ိန္နဲ႕ ေနရာမ်ိဳးေလး တစ္ခုပါ…။ ဒါေပမယ့္ ဒါေတြကို သူဘယ္လို သတိထားၿပီး စဥ္းစားေနႏုိင္ပါ့မလဲ…။ သူ႕အေတြးေထြထဲမွာေတာ့….
“ငါမနက္ျဖန္ ဟိုလူေကာင္ေတြနဲ႕ေတြ႕ၿပီး ေနရာသစ္တစ္ခုရွာခိုင္းထားတဲ့ ကိစၥကို ေမးဦးမွပဲ…။ ဒီေကာင္ေတြ ငါကို႕လဲ ဘာမွအေၾကာင္းမၾကားဘူး…။ ခြင္တဲ့ေနလို႕မ်ား ငါမသိေအာင္ ၾကိတ္ၿပီးလုပ္ ေနၾကၿပီလားမသိဘူး…။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေနရာေကာင္းသာဆိုလို႕ကေတာ့ သူမ်ားေတြ တေျဖးေျဖးမ်ား မလာခင္္ ေဖာက္သည္ ေကာင္း ေကာင္းေတြရေအာင္ အျမန္လက္ဦးထားဦးမွပဲ…။ ဟာ…ငါေမ့ေန လိုက္တာ အိမ္ကအငယ္ေကာင္ေလး ဖ်ားေန လို႕ ငါ့ကိုေဆးမွာလိုက္ေသးတာပဲ…။ ဒုကၡပါပဲ ေႏြရာသီမွိ႕ မေမွာင္ေသးေပမဲ့ အခ်ိန္က ၉း၀၀ နာရီထိုး ေတာ့မယ္ ေဆးဆိုင္ေတြမွ ဖြင့္ေသးရဲ႕လားမသိဘူး..။ ဟိုေရွ႕နားမွာေတာ့ ၂၄ နာရီဖြင့္တဲ့ ေဆးဆိုင္တစ္ခု ခါတိုင္းေန႕ေတြက သတိထားမိတယ္…။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ့ဆိုင္မွာ လာလာ၀ယ္ေနၾကတဲ့သူေတြက သူေဌးေတြ အမ်ားသား…။ ေဆးက ေစ်းမ်ားၾကီးေနမလား မသိဘူး…။ ငါ့မွာပါတဲ့ ပိုက္ဆံနဲ႕ေရာ ေလာက္ပါ့မလားမသိ…။ ခက္တာပဲ ဒီရက္ပိုင္း ေရာင္းလို႕ကလည္း သိပ္မေကာင္း…။ ဒီေန႕ဆို ပိုေတာင္ဆိုးေသးတယ္…။ ဒီေကာင္ေလး ကလည္း ဒီလိုေရာင္း မေကာင္းတဲ့ေန႕မ်ိဳးေတြမွ ေနမေကာင္း ျဖစ္ရတယ္လို႕ကြာ….။ ထားလိုက္ပါေလ…ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၀င္ေတာ့ေမး ၾကည့္လိုက္ပါအံုးမယ္…။ ပိုက္ဆံထက္ ငါ့သားေလးရဲ႕ က်န္းမာေရးက ပိုၿပီးအေရးၾကီး ပါတယ္…။" ကံၾကမၼာဆိုတာကလည္း ခက္သားလားဗ်ာ…။ တစ္ခါတစ္ေလ အဲဒီ့ေကာင္ၾကီးကို ေရခဲေသတၱာထဲ ထည့္ၿပီး ေရခဲရိုက္ထားခ်င္တယ္…။
ေနာက္ထပ္ေျခလွမ္း ေလးငါးဆယ္ေလာက္ဆို သူေနထိုင္ရာ တုိက္ခန္းေသးေသးေလးသို႕ ေရာက္ရွိေတာ့မွာ ျဖစ္ပါတယ္…။ ဒီေနရာေလးမွာ သူတို႕မိသားစု ေနထုိင္လာခဲ့တာ အခုဆို ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုနီး ပါးရွိေတာ့မယ္…။ သူတို႕ရဲ႕ က်ဥ္းေျမာင္းလွတဲ့ အဲ့ဒီ့ခိုနားရာ အိမ္ခန္းေလးတည္ရွိရာေနရာဟာ ျမိဳ႕ထဲနဲ႕ဆို ေတာ္ေတာ္ေလးကို လွမ္းတဲ့ေနရာမွာတည္ရွိပါတယ္…။ ဒီေနရာေလးက အမွန္ဆုိသူအလုပ္လုပ္ ရာေနရာေတြအတြက္ အင္မတန္ ကို သြားရလာရခက္ခဲပါတယ္…။ ဒါေပမယ့္လည္း ဒီေနရာေလးကို ပိုင္ဆိုင္ေနထိုင္ခြင့္ရခဲ့တာကပဲ သူ႕အတြက္ တကယ္ကို အဖိုးတန္တဲ့ ဆုလာဒ္တစ္ခုျဖစ္ခဲ့ပါတယ္…။ အစစ အရာရာ ေစ်းႏွဳန္းေတြၾကီးၿပီး ကမာၻ႕လူေနမွဳ စရိတ္ အျမင့္မားဆံုး ျမိဳ႕ေတြထဲမွာ တတိယ လိုက္ေနတဲ့ ဒီလိုျမိဳ႕မ်ိဳးမွာ ကိုယ္ပိုင္အိမ္ခန္းေလး တစ္ခုကို ေသး ေသးေလးပင္ျဖစ္ေစ ပိုင္ဆိုင္ဖို႕ဆိုတာ တကယ္ကို ျပင္းထန္တဲ့ စိန္ေခၚမွဳတစ္ရပ္ပါပဲ….။ သူ..သူ႕အိမ္ခန္းေလး ေရွ႕ ေရာက္ၿပီ ဆိုရင္ပဲ တစ္ခုခုကို စၿပီးသတိ ထားမိလိုက္ပါတယ္…။ “အင္း…ဒီျပတင္းေပါက္က မွန္ေလးကြဲေန တာ အသစ္လဲအံုးမွပဲ။ ေဆာင္းတြင္း ဆိုလဲဒီေနရာက ေလတစ္အား၀င္တယ္…။ အခုအငယ္ေကာင္ ဖ်ားတာလဲ ဒီျပတင္းေပါက္က၀င္တဲ့ ေလစိမ္းေတြ ေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏုိင္တယ္...” သူ႕ရဲ႕ အဲဒီလို အိမ္ထဲ၀င္ ခါနီးတိုင္း ေတြးေလ့ရွိတဲ့ အဲဒီ့အေတြးေလးကို တစ္စံုတစ္ေယာက္ကသာ စနစ္တက် မွတ္တမ္းတင္ ေရတြက္ထားမယ္ ဆိုပါက အၾကိမ္ေပါင္း ၃၀၀၀ ေက်ာ္ေနမွာ ေသခ်ာပါတယ္…။ သူတံခါးကိုဖြင့္ၿပီး အိမ္ထဲကို အရင္ေန႕ေတြက လိုပဲ ၀င္ေရာက္ ခဲ့ပါတယ္…။ “ တကယ္ေတာ့ အိမ္ဆိုတာ လူတစ္ ေယာက္အတြက္ ဘ၀မွာ အျငိမ္းခ်မ္းဆံုးနဲ႕ အလံုျခံဳဆံုးနဲ႕ ဘ၀အေမာေတြ အေျပေစႏုိင္ဆံုး ေနရာတစ္ခုပါပဲ….”
“ ရွင္ဒီေန႕ ျပန္လာတာ ေစာတယ္ေနာ္…” သူ႕ကိုလည္းမၾကည့္ နာရီကိုပဲ မၾကည့္ပဲနဲ႕ ဘယ္လို ေနာက္က်မွန္း သိေနသလဲ မသိေသာ သူ႕မိန္းမရဲ႕ ႏွဳတ္ဆက္စကားဟာလည္း သူ႕အတြက္ အထူး အဆန္းတစ္ခု မဟုတ္ခဲ့တာ ၾကာခဲ့ပါၿပီ…။ သူပထမဆံုး တစ္လမ္းလံုးထမ္းလာတဲ့ ပစၥည္းအထုပ္ကို အခန္းရဲ႕ထားေနၾက ေထာင့္တစ္ေနရာ မွာ ထားလိုက္ၿပီး အငယ္ေကာင္ေလးရဲ႕ အေျခအေနကို သြား ၾကည့္လိုက္ပါတယ္။ “အင္း…အိပ္ေပ်ာ္ေနတာပဲ” ။ သူအိမ္ထဲကို တစ္ခ်က္ေလာက္ သတိထားၿပီး ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အၾကီးေကာင္ကို မေတြ႕ပါ…။ “ ဒီေကာင္ ျပန္မ လာေသးဖူးထင္တယ္…။ ငါ့သားၾကီး လဲေစ်းထဲမွာ အထုပ္ေတြ လိုက္ထမ္းေပးရတာ ေတာ္ေတာ္ပင္ပန္း ေလာက္ၿပီ…။ မနက္ျဖန္ဟိုေကာင္ ေတြနဲ႕ ေတြ႕ရင္ ငါ့သားၾကီးအတြက္ အလုပ္တစ္ခုခုေလာက္ အကူအညီ ေတာင္းၾကည့္ရမယ္…။ ဟား.. ေျပာမဲ့သာ ေျပာတာ အဆင္ေျပမွာ မဟုတ္ေလာက္ပါဘူး…။ သူ႕ဘာသာသူ ဒီအလုပ္ပဲ ဆက္လုပ္ပါ ေစေတာ့…။” သူေရခ်ိဳးၿပီးထြက္လာေတာ့ ညစာစားဖို႕ အဆင္သင့္ ျပင္ဆင္ၿပီး အိမ္ရွင္မ က ေစာင့္ေနပါၿပီ။ “ ဘယ္လိုလဲ မင္းေရာ အလုပ္ေတြ အဆင္ေျပရဲ႕လား…ငါေတာ့ ဒီရက္ပိုင္း ေရာင္းမေကာင္း ဖူးကြာ…” “အင္း… ကြ်န္မလဲ ဒီလိုပါပဲ ဒီရက္ပိုင္း သိပ္၀င္ေငြမေကာင္းဖူး… က်မထိုးေနၾက ေျမေအာက္ ဘူတာ ေနရာမွာကလည္း ရဲေတြက ခဏခဏလိုက္ဖမ္းေနေတာ့ ေနရာခဏခဏ ေျပာင္းေျပးေနရတယ္…။ ဒီၾကား ထဲ.... ဒီေန႕ တေယာက ထိုးေနရင္းနဲ႕ ၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္း ျပတ္သြားလို႕ ေစာေစာ ျပန္လာခဲ့ရတယ္။ ညေန ရုံးဆင္းခ်ိန္ေလးေတာင္ မေစာင့္ႏုိင္လိုက္ဖူး…။ အမွန္က အဲလိုအခ်ိန္မ်ိဳးကမွ ပိုက္ဆံပိုရတာ…။” မထူးဆန္းပါဘူး ဗ်ာ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း ဘ၀ထဲမွာ တေယာၾကိဳးလိုပဲ အခ်ိန္ေကာင္းေရာက္မွ ၾကိဳးျပတ္သြားလို႕ လြတ္သြားခဲ့ရတဲ့ အခြင့္အေရးေတြ မနည္းေတာ့ဖူး မဟုတ္လား…
အခ်ိန္ကို ၾကည့္ေတာ့ ည ၁၂ နာရီထိုးဖို႕ ၁၅ မိနစ္သာလိုေတာ့သည္…။ သူထမင္းစားေသာက္၊ ခဏနား၊ အလုပ္ရွင္ထုတ္ေပးထားေသာ Uniform ကိုလဲလိုက္ၿပီး သူတို႕ အိမ္နဲ႕ မလွမ္းမကမ္း ေနရာေလာက္မွာရွိတဲ့ ကားဂိုေထာင္တစ္ခုမွာ ညေစာင့္တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ဖို႕ အိမ္အျပင္ကို ထြက္လိုက္ပါေတာ့တယ္…။ “ ေၾသာ္…အေဖ သြားေတာ့မလို႕လား…”သူ အၾကီးေကာင္အား ေခါင္းတစ္ခ်က္မွ်သာ ညိတ္ျပလိုက္ၿပီး လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ ခဲ့ပါတယ္…။ “ ဒီညေတာ့ ငါ့အေဖာ္နဲ႕ တိုင္ပင္ၿပီး ပိုင္ရွင္ကို လခ တိုးေပးဖို႕ ေျပာရင္ေကာင္းမယ္…။ ဟား…ေျပာသာေျပာရတာ လခတိုးေတာင္းတာကို ပုိင္ရွင္က မေက်နပ္လို႕ ကန္ထုတ္လိုက္မွ ရွိၿပီးသား ေနရာေလးပါ ေပ်ာက္သြားအံုးမယ္…။ မျဖစ္ေသးပါဖူး…။” သူ႕ရဲ႕အေတြးဟာ သူ႕အိမ္နဲ႕ ကားဂိုေထာင္တည္ရွိရာ ၁၅ မိနစ္ခန္႕ အကြာအေ၀းအတြက္ ေန႕စဥ္ ေတြးရန္ လံုေလာက္စြာ တိုေတာင္းေသာ အေတြးတစ္ခုသာ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္..။ “တကယ္လို႕သာ” ဆိုတဲ့ အေတြးတစ္ခု ဒါမွမဟုတ္ အေျခအေနတစ္ခုသာမရွိခဲ့ရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ဒီေလာကၾကီး ထဲမွာ ေနရတာပိုမိုၿပီး သက္ေတာင့္ သက္သာ ျဖစ္သြားေလာက္ပါတယ္...။
“ေဟ့ေကာင္ ျပန္မယ္...။ ထေတာ့ ၇ နာရီထိုးၿပီ…” သူ႕အလုပ္ေဖာ္ရဲ႕ ႏွိဳးသံၾကားမွပဲ သူနာရီကို သတိထားၿပီး ၾကည့္လိုက္မိပါတယ္…။ “ငါ ဒီေန႕ ျမိဳ႕ထဲေရာက္ရင္ေတာ့ နာရီ ဓာတ္ခဲလဲဦးမွ ျဖစ္ေတာ့မွာပါေလ…” တစ္ညလံုး တစ္ေယာက္တစ္လွည့္ တစ္နာရီျခားစီ အိပ္လိုက္ေစာင့္လိုက္ လုပ္ခဲ့ရေသာေၾကာင့္ အိပ္ေရးက ဘယ္လိုမွကို မ၀ႏုိင္တဲ့ အျပင္ေခါင္းထဲမွာလည္း ၿငီးစီစီ ျဖစ္ေနပါတယ္…။ ဒါေပမဲ့ အဲ့ဒီလို ျဖစ္ေနရတဲ့ အရသာကိုက သူ႕အတြက္ ေန႕စဥ္စားေနၾက နံနက္စာ တစ္ခုအလား ေတာ္ေတာ္ကို ေနသားက်ေနခဲ့ပါၿပီ…။ အိမ္ကိုေရာက္ ေတာ့ မိန္းမေရာ...အၾကီးေကာင္ေရာ မရွိၾကေတာ့ပါ…။ ဒီအခ်ိန္ဆို သူတို႕ ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္သြားၾကပါၿပီ…။ ထမင္းစားပြဲေပၚမွာေတာ့ သူ႕အတြက္ တင္ထားေပးခဲ့တဲ့ မီးကင္ထားတဲ့ ေပါင္မုန္႕ၾကမ္းနဲ႕ ေကာ္ဖီခြက္ဟာ လည္း အခ်ိန္အေတာ္ ၾကာၾကာကတည္းက ေအးစက္ေနခဲ့ၿပီ ျဖစ္ပါတယ္…။ နံနက္စာ စားၿပီးေတာ့ သူအငယ္ေကာင္ေလးကို သတိတရ သြားၾကည့္လိုက္ မိပါေသးတယ္…။ မေတြ႕…။ “အင္း..ေကာင္ေလး ေနေကာင္းသြားလို႕ သူ႕အေမ ဒီေန႕ေခၚသြားတယ္ ထင္တယ္… ေကာင္းပါတယ္ေလ… ကေလးပါေတာ့ ပိုက္ဆံ ပို ရႏိုင္တာေပါ့…”
ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ သူ႕ရဲ႕ စံေပ်ာ္ရာ နန္းေတာ္တစ္ခုလံုးမွာ သူတစ္ေယာက္တည္းပဲ ရွိေနပါေတာ့တယ္..။ ပန္းကန္စင္ေပၚမွာ တင္ထားတဲ့ ေဗာ္ကာ ပုလင္းကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ႏွစ္ပက္စာေလာက္ က်န္ေနပါ ေသးတယ္..။ သူလည္းလက္က်န္ေလးကို ခဏအတြင္း ရွင္းလိုက္ၿပီး အိပ္ခန္းထဲ၀င္ကာ ကုတင္ေပၚကို ျပစ္လွဲခ် လိုက္ပါတယ္…။ “အင္း ငါဒီေန႕ ဟိုေကာင္ေတြနဲ႕ ေတြ႕ဖို႕ခ်ိန္းထားေသးတယ္… အိမ္ကေန ၁၂ နာရီေလာက္ ျပန္ထြက္မွ ျဖစ္မယ္…။ ဒီေကာင္ေတြနဲ႕ ေစာေစာေတြ႕ၿပီးမွ ငါေရာင္းေနၾကေနရာမွာ ေနရာေကာင္းရႏုိင္မွာ…ေတာ္ၾကာ ေနာက္က်သြားရင္ သူမ်ားေတြဦးသြားအံုးမယ္…။ ဟင္း….”
မၾကာပါဘူး....။ သူအိပ္ေပ်ာ္သြားပါတယ္….။ မနက္ျဖန္မ်ားစြာ အတြက္ သူအားေမြးရပါအံုးမယ္…..။
“အင္း…။ ငါဆိုင္သိမ္းမွ ျဖစ္ေတာ့မယ္…။” လို႕ေတြးရင္း သူ, သူ႕ရဲ႕အေရွ႕ျဖန္႕ထားတဲ့ ပစၥည္းေတြကို စၿပီးသိမ္း ပါေတာ့တယ္…။ သူရဲ႕ လမ္းေဘးဗ်က္ခင္း ဆိုင္ေလးတည္ရွိရာ ေနရာေလးသည္လည္း လူျပတ္စျပဳေနပါၿပီ..။ သူဆိုင္သိမ္းလက္စအခ်ိန္မွာပဲ ဆိုင္ေရွ႕က လူႏွစ္ေယာက္ စကားေျပာရင္း ျဖတ္သြားတာေတြ႕ေတာ့…သူတို႕ မ်ား ၀ယ္ၾကအံုးမလား မသိဘူးဆိုတဲ့ ေန၀င္ခ်ိန္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တစ္ခုနဲ႕ သူလွမ္းၾကည့္ မိလိုက္ပါေသးတယ္…။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ့လူေတြကေတာ့ မသိလိုက္ မသိဖာသာပဲ သူတို႕လမ္းကို သူတို႕ စကားတစ္ေျပာေျပာနဲ႕ ဆက္ၿပီး ေလွ်ာက္သြားတာ သူ႕ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ တစ္လက္လက္ထေနတဲ့ အၾကည့္ေတြကို နဲနဲေလးမွ သတိထားမိလုိက္ပံုေတာင္ မရပါဘူး….။ “အင္းေလ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဆိုတာ အခ်ိန္နဲ႕ ေနရာ မွန္ကန္ ကိုက္ညီမွ ပြင့္တဲ့ပန္းတစ္မ်ိဳးပဲ ေန႕တိုင္းေတာ့လည္း ဘယ္ပြင့္ႏုိင္ပါ့မလဲ…”
သူ ပစၥည္းေတြ သိမ္းၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ ေန႕စဥ္အိမ္ျပန္ေနၾက လမ္းေလးအတိုင္းပဲ ပစၥည္းေတြကို ထမ္းၿပီး ျပန္လာခဲ့ပါတယ္…။ သူေလွ်ာက္ေနတဲ့လမ္း…၊ သူေလွ်ာက္ေနတဲ့ အခ်ိန္က ခ်စ္သူေတြ အတြက္ဆိုရင္ေတာ့ တကယ္ကို သာယာၾကည္ႏူးဖို႕ေကာင္းတဲ့ အခ်ိန္နဲ႕ ေနရာမ်ိဳးေလး တစ္ခုပါ…။ ဒါေပမယ့္ ဒါေတြကို သူဘယ္လို သတိထားၿပီး စဥ္းစားေနႏုိင္ပါ့မလဲ…။ သူ႕အေတြးေထြထဲမွာေတာ့….
“ငါမနက္ျဖန္ ဟိုလူေကာင္ေတြနဲ႕ေတြ႕ၿပီး ေနရာသစ္တစ္ခုရွာခိုင္းထားတဲ့ ကိစၥကို ေမးဦးမွပဲ…။ ဒီေကာင္ေတြ ငါကို႕လဲ ဘာမွအေၾကာင္းမၾကားဘူး…။ ခြင္တဲ့ေနလို႕မ်ား ငါမသိေအာင္ ၾကိတ္ၿပီးလုပ္ ေနၾကၿပီလားမသိဘူး…။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေနရာေကာင္းသာဆိုလို႕ကေတာ့ သူမ်ားေတြ တေျဖးေျဖးမ်ား မလာခင္္ ေဖာက္သည္ ေကာင္း ေကာင္းေတြရေအာင္ အျမန္လက္ဦးထားဦးမွပဲ…။ ဟာ…ငါေမ့ေန လိုက္တာ အိမ္ကအငယ္ေကာင္ေလး ဖ်ားေန လို႕ ငါ့ကိုေဆးမွာလိုက္ေသးတာပဲ…။ ဒုကၡပါပဲ ေႏြရာသီမွိ႕ မေမွာင္ေသးေပမဲ့ အခ်ိန္က ၉း၀၀ နာရီထိုး ေတာ့မယ္ ေဆးဆိုင္ေတြမွ ဖြင့္ေသးရဲ႕လားမသိဘူး..။ ဟိုေရွ႕နားမွာေတာ့ ၂၄ နာရီဖြင့္တဲ့ ေဆးဆိုင္တစ္ခု ခါတိုင္းေန႕ေတြက သတိထားမိတယ္…။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ့ဆိုင္မွာ လာလာ၀ယ္ေနၾကတဲ့သူေတြက သူေဌးေတြ အမ်ားသား…။ ေဆးက ေစ်းမ်ားၾကီးေနမလား မသိဘူး…။ ငါ့မွာပါတဲ့ ပိုက္ဆံနဲ႕ေရာ ေလာက္ပါ့မလားမသိ…။ ခက္တာပဲ ဒီရက္ပိုင္း ေရာင္းလို႕ကလည္း သိပ္မေကာင္း…။ ဒီေန႕ဆို ပိုေတာင္ဆိုးေသးတယ္…။ ဒီေကာင္ေလး ကလည္း ဒီလိုေရာင္း မေကာင္းတဲ့ေန႕မ်ိဳးေတြမွ ေနမေကာင္း ျဖစ္ရတယ္လို႕ကြာ….။ ထားလိုက္ပါေလ…ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၀င္ေတာ့ေမး ၾကည့္လိုက္ပါအံုးမယ္…။ ပိုက္ဆံထက္ ငါ့သားေလးရဲ႕ က်န္းမာေရးက ပိုၿပီးအေရးၾကီး ပါတယ္…။" ကံၾကမၼာဆိုတာကလည္း ခက္သားလားဗ်ာ…။ တစ္ခါတစ္ေလ အဲဒီ့ေကာင္ၾကီးကို ေရခဲေသတၱာထဲ ထည့္ၿပီး ေရခဲရိုက္ထားခ်င္တယ္…။
ေနာက္ထပ္ေျခလွမ္း ေလးငါးဆယ္ေလာက္ဆို သူေနထိုင္ရာ တုိက္ခန္းေသးေသးေလးသို႕ ေရာက္ရွိေတာ့မွာ ျဖစ္ပါတယ္…။ ဒီေနရာေလးမွာ သူတို႕မိသားစု ေနထုိင္လာခဲ့တာ အခုဆို ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုနီး ပါးရွိေတာ့မယ္…။ သူတို႕ရဲ႕ က်ဥ္းေျမာင္းလွတဲ့ အဲ့ဒီ့ခိုနားရာ အိမ္ခန္းေလးတည္ရွိရာေနရာဟာ ျမိဳ႕ထဲနဲ႕ဆို ေတာ္ေတာ္ေလးကို လွမ္းတဲ့ေနရာမွာတည္ရွိပါတယ္…။ ဒီေနရာေလးက အမွန္ဆုိသူအလုပ္လုပ္ ရာေနရာေတြအတြက္ အင္မတန္ ကို သြားရလာရခက္ခဲပါတယ္…။ ဒါေပမယ့္လည္း ဒီေနရာေလးကို ပိုင္ဆိုင္ေနထိုင္ခြင့္ရခဲ့တာကပဲ သူ႕အတြက္ တကယ္ကို အဖိုးတန္တဲ့ ဆုလာဒ္တစ္ခုျဖစ္ခဲ့ပါတယ္…။ အစစ အရာရာ ေစ်းႏွဳန္းေတြၾကီးၿပီး ကမာၻ႕လူေနမွဳ စရိတ္ အျမင့္မားဆံုး ျမိဳ႕ေတြထဲမွာ တတိယ လိုက္ေနတဲ့ ဒီလိုျမိဳ႕မ်ိဳးမွာ ကိုယ္ပိုင္အိမ္ခန္းေလး တစ္ခုကို ေသး ေသးေလးပင္ျဖစ္ေစ ပိုင္ဆိုင္ဖို႕ဆိုတာ တကယ္ကို ျပင္းထန္တဲ့ စိန္ေခၚမွဳတစ္ရပ္ပါပဲ….။ သူ..သူ႕အိမ္ခန္းေလး ေရွ႕ ေရာက္ၿပီ ဆိုရင္ပဲ တစ္ခုခုကို စၿပီးသတိ ထားမိလိုက္ပါတယ္…။ “အင္း…ဒီျပတင္းေပါက္က မွန္ေလးကြဲေန တာ အသစ္လဲအံုးမွပဲ။ ေဆာင္းတြင္း ဆိုလဲဒီေနရာက ေလတစ္အား၀င္တယ္…။ အခုအငယ္ေကာင္ ဖ်ားတာလဲ ဒီျပတင္းေပါက္က၀င္တဲ့ ေလစိမ္းေတြ ေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏုိင္တယ္...” သူ႕ရဲ႕ အဲဒီလို အိမ္ထဲ၀င္ ခါနီးတိုင္း ေတြးေလ့ရွိတဲ့ အဲဒီ့အေတြးေလးကို တစ္စံုတစ္ေယာက္ကသာ စနစ္တက် မွတ္တမ္းတင္ ေရတြက္ထားမယ္ ဆိုပါက အၾကိမ္ေပါင္း ၃၀၀၀ ေက်ာ္ေနမွာ ေသခ်ာပါတယ္…။ သူတံခါးကိုဖြင့္ၿပီး အိမ္ထဲကို အရင္ေန႕ေတြက လိုပဲ ၀င္ေရာက္ ခဲ့ပါတယ္…။ “ တကယ္ေတာ့ အိမ္ဆိုတာ လူတစ္ ေယာက္အတြက္ ဘ၀မွာ အျငိမ္းခ်မ္းဆံုးနဲ႕ အလံုျခံဳဆံုးနဲ႕ ဘ၀အေမာေတြ အေျပေစႏုိင္ဆံုး ေနရာတစ္ခုပါပဲ….”
“ ရွင္ဒီေန႕ ျပန္လာတာ ေစာတယ္ေနာ္…” သူ႕ကိုလည္းမၾကည့္ နာရီကိုပဲ မၾကည့္ပဲနဲ႕ ဘယ္လို ေနာက္က်မွန္း သိေနသလဲ မသိေသာ သူ႕မိန္းမရဲ႕ ႏွဳတ္ဆက္စကားဟာလည္း သူ႕အတြက္ အထူး အဆန္းတစ္ခု မဟုတ္ခဲ့တာ ၾကာခဲ့ပါၿပီ…။ သူပထမဆံုး တစ္လမ္းလံုးထမ္းလာတဲ့ ပစၥည္းအထုပ္ကို အခန္းရဲ႕ထားေနၾက ေထာင့္တစ္ေနရာ မွာ ထားလိုက္ၿပီး အငယ္ေကာင္ေလးရဲ႕ အေျခအေနကို သြား ၾကည့္လိုက္ပါတယ္။ “အင္း…အိပ္ေပ်ာ္ေနတာပဲ” ။ သူအိမ္ထဲကို တစ္ခ်က္ေလာက္ သတိထားၿပီး ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အၾကီးေကာင္ကို မေတြ႕ပါ…။ “ ဒီေကာင္ ျပန္မ လာေသးဖူးထင္တယ္…။ ငါ့သားၾကီး လဲေစ်းထဲမွာ အထုပ္ေတြ လိုက္ထမ္းေပးရတာ ေတာ္ေတာ္ပင္ပန္း ေလာက္ၿပီ…။ မနက္ျဖန္ဟိုေကာင္ ေတြနဲ႕ ေတြ႕ရင္ ငါ့သားၾကီးအတြက္ အလုပ္တစ္ခုခုေလာက္ အကူအညီ ေတာင္းၾကည့္ရမယ္…။ ဟား.. ေျပာမဲ့သာ ေျပာတာ အဆင္ေျပမွာ မဟုတ္ေလာက္ပါဘူး…။ သူ႕ဘာသာသူ ဒီအလုပ္ပဲ ဆက္လုပ္ပါ ေစေတာ့…။” သူေရခ်ိဳးၿပီးထြက္လာေတာ့ ညစာစားဖို႕ အဆင္သင့္ ျပင္ဆင္ၿပီး အိမ္ရွင္မ က ေစာင့္ေနပါၿပီ။ “ ဘယ္လိုလဲ မင္းေရာ အလုပ္ေတြ အဆင္ေျပရဲ႕လား…ငါေတာ့ ဒီရက္ပိုင္း ေရာင္းမေကာင္း ဖူးကြာ…” “အင္း… ကြ်န္မလဲ ဒီလိုပါပဲ ဒီရက္ပိုင္း သိပ္၀င္ေငြမေကာင္းဖူး… က်မထိုးေနၾက ေျမေအာက္ ဘူတာ ေနရာမွာကလည္း ရဲေတြက ခဏခဏလိုက္ဖမ္းေနေတာ့ ေနရာခဏခဏ ေျပာင္းေျပးေနရတယ္…။ ဒီၾကား ထဲ.... ဒီေန႕ တေယာက ထိုးေနရင္းနဲ႕ ၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္း ျပတ္သြားလို႕ ေစာေစာ ျပန္လာခဲ့ရတယ္။ ညေန ရုံးဆင္းခ်ိန္ေလးေတာင္ မေစာင့္ႏုိင္လိုက္ဖူး…။ အမွန္က အဲလိုအခ်ိန္မ်ိဳးကမွ ပိုက္ဆံပိုရတာ…။” မထူးဆန္းပါဘူး ဗ်ာ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း ဘ၀ထဲမွာ တေယာၾကိဳးလိုပဲ အခ်ိန္ေကာင္းေရာက္မွ ၾကိဳးျပတ္သြားလို႕ လြတ္သြားခဲ့ရတဲ့ အခြင့္အေရးေတြ မနည္းေတာ့ဖူး မဟုတ္လား…
အခ်ိန္ကို ၾကည့္ေတာ့ ည ၁၂ နာရီထိုးဖို႕ ၁၅ မိနစ္သာလိုေတာ့သည္…။ သူထမင္းစားေသာက္၊ ခဏနား၊ အလုပ္ရွင္ထုတ္ေပးထားေသာ Uniform ကိုလဲလိုက္ၿပီး သူတို႕ အိမ္နဲ႕ မလွမ္းမကမ္း ေနရာေလာက္မွာရွိတဲ့ ကားဂိုေထာင္တစ္ခုမွာ ညေစာင့္တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ဖို႕ အိမ္အျပင္ကို ထြက္လိုက္ပါေတာ့တယ္…။ “ ေၾသာ္…အေဖ သြားေတာ့မလို႕လား…”သူ အၾကီးေကာင္အား ေခါင္းတစ္ခ်က္မွ်သာ ညိတ္ျပလိုက္ၿပီး လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ ခဲ့ပါတယ္…။ “ ဒီညေတာ့ ငါ့အေဖာ္နဲ႕ တိုင္ပင္ၿပီး ပိုင္ရွင္ကို လခ တိုးေပးဖို႕ ေျပာရင္ေကာင္းမယ္…။ ဟား…ေျပာသာေျပာရတာ လခတိုးေတာင္းတာကို ပုိင္ရွင္က မေက်နပ္လို႕ ကန္ထုတ္လိုက္မွ ရွိၿပီးသား ေနရာေလးပါ ေပ်ာက္သြားအံုးမယ္…။ မျဖစ္ေသးပါဖူး…။” သူ႕ရဲ႕အေတြးဟာ သူ႕အိမ္နဲ႕ ကားဂိုေထာင္တည္ရွိရာ ၁၅ မိနစ္ခန္႕ အကြာအေ၀းအတြက္ ေန႕စဥ္ ေတြးရန္ လံုေလာက္စြာ တိုေတာင္းေသာ အေတြးတစ္ခုသာ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္..။ “တကယ္လို႕သာ” ဆိုတဲ့ အေတြးတစ္ခု ဒါမွမဟုတ္ အေျခအေနတစ္ခုသာမရွိခဲ့ရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ဒီေလာကၾကီး ထဲမွာ ေနရတာပိုမိုၿပီး သက္ေတာင့္ သက္သာ ျဖစ္သြားေလာက္ပါတယ္...။
“ေဟ့ေကာင္ ျပန္မယ္...။ ထေတာ့ ၇ နာရီထိုးၿပီ…” သူ႕အလုပ္ေဖာ္ရဲ႕ ႏွိဳးသံၾကားမွပဲ သူနာရီကို သတိထားၿပီး ၾကည့္လိုက္မိပါတယ္…။ “ငါ ဒီေန႕ ျမိဳ႕ထဲေရာက္ရင္ေတာ့ နာရီ ဓာတ္ခဲလဲဦးမွ ျဖစ္ေတာ့မွာပါေလ…” တစ္ညလံုး တစ္ေယာက္တစ္လွည့္ တစ္နာရီျခားစီ အိပ္လိုက္ေစာင့္လိုက္ လုပ္ခဲ့ရေသာေၾကာင့္ အိပ္ေရးက ဘယ္လိုမွကို မ၀ႏုိင္တဲ့ အျပင္ေခါင္းထဲမွာလည္း ၿငီးစီစီ ျဖစ္ေနပါတယ္…။ ဒါေပမဲ့ အဲ့ဒီလို ျဖစ္ေနရတဲ့ အရသာကိုက သူ႕အတြက္ ေန႕စဥ္စားေနၾက နံနက္စာ တစ္ခုအလား ေတာ္ေတာ္ကို ေနသားက်ေနခဲ့ပါၿပီ…။ အိမ္ကိုေရာက္ ေတာ့ မိန္းမေရာ...အၾကီးေကာင္ေရာ မရွိၾကေတာ့ပါ…။ ဒီအခ်ိန္ဆို သူတို႕ ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္သြားၾကပါၿပီ…။ ထမင္းစားပြဲေပၚမွာေတာ့ သူ႕အတြက္ တင္ထားေပးခဲ့တဲ့ မီးကင္ထားတဲ့ ေပါင္မုန္႕ၾကမ္းနဲ႕ ေကာ္ဖီခြက္ဟာ လည္း အခ်ိန္အေတာ္ ၾကာၾကာကတည္းက ေအးစက္ေနခဲ့ၿပီ ျဖစ္ပါတယ္…။ နံနက္စာ စားၿပီးေတာ့ သူအငယ္ေကာင္ေလးကို သတိတရ သြားၾကည့္လိုက္ မိပါေသးတယ္…။ မေတြ႕…။ “အင္း..ေကာင္ေလး ေနေကာင္းသြားလို႕ သူ႕အေမ ဒီေန႕ေခၚသြားတယ္ ထင္တယ္… ေကာင္းပါတယ္ေလ… ကေလးပါေတာ့ ပိုက္ဆံ ပို ရႏိုင္တာေပါ့…”
ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ သူ႕ရဲ႕ စံေပ်ာ္ရာ နန္းေတာ္တစ္ခုလံုးမွာ သူတစ္ေယာက္တည္းပဲ ရွိေနပါေတာ့တယ္..။ ပန္းကန္စင္ေပၚမွာ တင္ထားတဲ့ ေဗာ္ကာ ပုလင္းကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ႏွစ္ပက္စာေလာက္ က်န္ေနပါ ေသးတယ္..။ သူလည္းလက္က်န္ေလးကို ခဏအတြင္း ရွင္းလိုက္ၿပီး အိပ္ခန္းထဲ၀င္ကာ ကုတင္ေပၚကို ျပစ္လွဲခ် လိုက္ပါတယ္…။ “အင္း ငါဒီေန႕ ဟိုေကာင္ေတြနဲ႕ ေတြ႕ဖို႕ခ်ိန္းထားေသးတယ္… အိမ္ကေန ၁၂ နာရီေလာက္ ျပန္ထြက္မွ ျဖစ္မယ္…။ ဒီေကာင္ေတြနဲ႕ ေစာေစာေတြ႕ၿပီးမွ ငါေရာင္းေနၾကေနရာမွာ ေနရာေကာင္းရႏုိင္မွာ…ေတာ္ၾကာ ေနာက္က်သြားရင္ သူမ်ားေတြဦးသြားအံုးမယ္…။ ဟင္း….”
မၾကာပါဘူး....။ သူအိပ္ေပ်ာ္သြားပါတယ္….။ မနက္ျဖန္မ်ားစြာ အတြက္ သူအားေမြးရပါအံုးမယ္…..။
p.s- ဒီေန႕ညေန ကြ်န္ေတာ္နဲ႕ ကြ်န္ေတာ့သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ အျပင္ကအျပန္ လမ္းေဘးမွာ DVD ခ်ပ္ေတြ ခ်ေရာင္း ေနတဲ့ေစ်းသည္ရဲ႕ ပစၥည္းေတြ သိမ္းရင္း ကြ်န္ေတာ္တို႕ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္တဲ့ မ်က္၀န္း တစ္စံုကို အေျခခံၿပီး ေရးထားျခင္း ျဖစ္ပါေၾကာင္း...။
