"ပလံု..."
သြား....ျပန္ၿပီ
ငါ့အိပ္မက္တစ္ခု။
ေနအထြက္မွာ
ေရႊခြက္နဲ႕ခံဖို႕ မေျပာနဲ႕
တစ္ရက္စာ ဘ၀တစ္ခုကို သစ္ဖို႕
ေရခြက္ေတာင္ မနည္းရွာေနရတယ္။
ခဏခဏ တိုက္စားတာခံရလို႕
ငါ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ကမ္းေျခက
ေက်ာတစ္ခင္းစာေတာင္
မက်န္ေတာ့ပါလား။
အိပ္မက္ေတြ ပိုးစိုးပက္စက္
အရည္ေပ်ာ္ေနတာမ်ား
ငါ့ကိုငါ မွန္ထဲေတာင္ မၾကည့္ရဲေတာ့ဘူး။
တိုက္ပြဲတစ္ခု စမယ္မွ
မၾကံေသးဘူး
ငါ့ဘ၀ေတြက အံဖက္စို႕ေနၿပီ
ကဲ...ငါဘာဆက္လုပ္ရမလဲ။
ေနာက္ဆံုးစုပ္ကိုင္ခဲ့တဲ့
ေကာက္ရိုးတစ္မွ်င္က
ငါ့ကိုျပံဳးၿပီးေျပာတယ္...
" မင္းစြဲလိုက္တဲ့ ငါကေကာက္ရိုးတစ္မွ်င္
မဟုတ္ဖူး...ဘ၀တစ္ခုလံုးကို ဖ်က္ဆီးမယ့္
ဗံုးတစ္လံုးရဲ႕ စနက္ၾကိဳး.." တဲ့
ဘာေျပာျခင္က်ေသးလဲ..?
ကဗ်ာက ဆံုးေနၿပီ....။ ။
6 comments:
ုူေရနစ္သူကို ၀ါးကူထိုးေနၾကတဲ့ ေဟာဒီေလာကၾကီးမွာ ကိုုယ္ကေနာက္ဆံုးေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ အားကိုးတၾကီးဆုပ္ကိုင္လိုက္တဲ့ေကာက္ရိုးတမွ်င္ဟာ သူငယ္ခ်င္းမင္းေၿပာသလို ဗံုးတစ္လံုးရဲ့စနက္တံတစ္ေခ်ာင္းၿဖစ္ေနခဲ့မယ္ဆိုရင္ေတာင္................................။ ။ ။
ေကာင္းလိုက္တဲ့ တင္စားခ်က္ေတြဗ်ာ။
ဘာေျပာခ်င္ၾကေသးလဲ
ကဗ်ာ က ဆံုးေနျပီ ..
တစ္ခုေတာ့ ေျပာခ်င္တယ္
မိုက္တယ္ဗ်ာ :P
ညီေလး ေရ... မင္း စာ ေတြ အကုန္ေကာင္းတယ္ကြာ... ဒီ စဥ္းစားေနက် ေကာက္ရုိးတမွ်င္ကုိ တင္စားလုိက္ပံု က ေတာ့.... မင္း အိုင္ဒီယာကုိ လက္ဖ်ားခါသြားတယ္...
nothing much.
re read it again.
still like it. :)
ေဟာဗ်ာ..
ဘာေျပာရမွန္းကို မသိေတာ့ဘူး..
ႀကိဳက္တာေလးေတြ ကိုပဲ မန္႔ေနတာ
ႀကိဳက္တာေတြက မ်ားေနဘီ
:)
Post a Comment