ခ်စ္လွစြာေသာ.....ဇရာ

သူ႕ကိုသူ မွန္ထဲတြင္ ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာၾကီးကို ေသေသခ်ာ စိုက္ၾကည့္ေနလိုက္မိသည္…။ ဦးေခါင္းထက္တြင္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ တိုက္စားမွဳ အမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ျဖဴစြတ္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ သူ႕ရဲ႕ ဆံပင္မ်ားကို သူပထမဆံုး သတိ ထားမိလိုက္ပါတယ္…။ တစ္ခ်ိန္တုန္းက ဆီလိမ္းဖို႕ မလိုေလာက္ေအာင္ နက္ေမွာင္ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းေနခဲ့တဲ့ သူ႕ရဲ႕ ဆံစေတြဟာ အခုအခါမွာေတာ့ ေလာကၾကီးအား လက္နက္ခ်လိုျခင္း ေၾကာင့္ေလာ၊ သူ႕ရဲ႕ခႏၶာကိုတြင္း ဇီ၀ေဖာက္ျပန္မွဳမ်ားေၾကာင့္ေလာ ဒါမွမဟုတ္ တရားဓမၼေၾကာင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေနၿပီ ျဖစ္ေသာ သူ႕စိတ္အစဥ္ရဲ႕ ျဖဴစင္ လာမွဳေတြကို သက္ေသထူသည့္အေနႏွင့္ေလာမသိ အျဖဴေရာင္ သကၤတေတြျဖင့္ သူ႕ဦးေခါင္းထက္တြင္ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ လဲွေလ်ာင္း ေနၿပီျဖစ္ပါတယ္…။ တစ္ခ်ိန္က ဒီဆံစေတြကို မၾကာခဏနမ္းရွိဳက္ခဲ့ဖူးေသာ၊ ႏူးညံ့လွပ ေသာ လက္ေခ်ာင္းမ်ားႏွင့္ ယုယစြာ ျဖီးသင္ေပးခဲ့ဖူးေသာ သူမသည္လည္း အခုဆို သူ႕အားဦးစြာစြန္႕ခြာ သြားခဲ့ သည္မွာ ၅ ႏွစ္ပင္ေက်ာ္ ခဲ့ပါၿပီ…။

ဆံစေတြရဲ႕ ေအာက္မွာေတာ့ သူဘ၀တစ္ေလ်ာက္မွာ ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့လမ္းမ်ားကို ကိုယ္စားျပဳေနသည့္ အလား မေရမတြက္ႏုိင္တဲ့ အေၾကာင္းေလးမ်ားက ထင္းေနပါတယ္…။ မဟုတ္ဘူး…။ သူျပန္စဥ္းစား မိသည္..။ ဒါေတြ ဟာ သူ႕ဘ၀တစ္ေလ်ာက္ မၾကာခဏ ရင္ဆိုင္ၾကံဳေတြ႕ခဲ့ရဖူးတဲ့ တြန္႕ဆုတ္ခဲ့မွဳေတြကို သက္ေသျပေနတာ လည္း ျဖစ္ႏုိင္တယ္…။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဒီအေၾကာင္းေလးေတြဟာ ေျဖာင့္တန္းမေနပဲ တြန္႕ေကာက္ ေနတာေပါ့…။ ေသေသခ်ာခ်ာထပ္စဥ္းစားေတာ့ အေျဖကမေရမရာ…။ တြန္႕ဆုတ္ခဲ့မွဳေတြေၾကာင့္လို႕ခ်ည္း ေျပာရေအာင္ သူေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့ လမ္းေတြကေရာ အျမဲေျဖာင့္တန္းၿပီး အဆင္ေျပ ေခ်ာေမြ႕ခဲ့လို႕လား…။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဒီလမ္းေတြကို သူေလ်ာက္ခဲ့ဖူးတာေရာ…။ အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ သူတြန္႕ဆုတ္ခဲ့ဖူးတာ ေတြေရာ… အရာအားလံုးသည္ သူ႕အတြက္ေတာ့ အမွန္တရားမ်ားသာ ျဖစ္ပါတယ္…။ အဲ့ဒီလမ္းေတြေပၚမွာ သူ လူေပါင္းမ်ားစြာနဲ႕ ဆံုဆည္းခဲ့ဖူးပါတယ္…။ မျပည့္စံုေသးပါဘူး…။ ဟုတ္တယ္…။ လူေပါင္းမ်ားစြာနဲ႕လည္း ခြဲခြာခဲ့ဖူးတယ္…။ တစ္ခ်ိဳ႕ကို သူကခြဲခြာခဲ့ တယ္…။ တစ္ခ်ိဳ႕က သူ႕ကိုခြဲခြာခဲ့တယ္…။ အဲ့ဒီခြဲခြာခဲ့တဲ့ သူေတြထဲမွာ မွ သူ႕အေတြးေတြထဲမွာ ထာ၀ရ ရွင္သန္ေနခဲ့တာကေတာ့ သူမတစ္ေယာက္ထဲပါ…။

သူမွန္ကို ၾကည့္သာၾကည့္ေနရသည္ သူ႕အျမင္ေတြဟာ ပံုမွန္ေတာ့ ျဖစ္မေနခဲ့ပါ…။ အရာရာဟာ ျပတ္ျပတ္ သားသားမရွိ ေ၀၀ါး၀ါးသာ ျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္…။ သူ႕ရဲ႕အျမင္အာရံုေတြက သူ႕ရဲ႕အသိစိတ္ကို ေကာင္းေကာင္း ပံု ေဖာ္ျပမေနႏုိင္ေတာ့ေပမယ့္…။ သူ႕ရဲ႕ အသိစိတ္ေတြနဲ႕ မသိစိတ္ေတြကေတာ့ သူ႕ရဲ႕ အာရုံေတြကို ေကာင္း ေကာင္း ပံုေဖာ္ေနႏုိင္ပါေသးတယ္…။ ခႏၶာသည္ အခ်ိန္ႏွင့္ လိုက္ေလ်ာညီေထြေသာ ဖြဲ႕စည္း ျဖစ္တည္မွဳကို သဘာ၀အေလ်ာက္ ေပးေလသည္။ ဒီမ်က္၀န္းမ်ားသည္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ မေရမတြက္ႏုိင္သည့္ အရာမ်ားကို ျမင္ခဲ့ၿပီးၿပီျဖစ္သည္။ တစ္ခါတစ္ေလ ၾကည္ႏူးေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ရာမ်ား၊ တစ္ခါတစ္ေလတြင္ေတာ့ ေလာကရဲ႕ မတရားမွဳမ်ားႏွင့္ အနိဌာရံုမ်ား…။ ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့ ဒီအရာေတြအားလံုးကို သူမၾကည့္ခဲ့ပါ…။ သို႕ေသာ္…။ သူျမင္ခဲ့ရပါတယ္…။ တစ္ခ်ိဳ႕အရာေတြ ကိုသူကိုယ္တိုင္ တကူးတက အပင္ပန္းခံရွာေဖြၿပီး ၾကည့္ရွဳ ခဲ့ဖူးပါတယ္…။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခ်ိဳ႕အရာေတြကေတာ့ သူမၾကည့္ခ်င္ မျမင္ခ်င္ပါပဲနဲ႕ သူ႕ေရွ႕ကို ဆိုက္ဆိုက္ ျမိဳက္ျမိဳက္ ေရာက္လာခဲ့လို႕ သူျမင္ခဲ့ရ ဖူးပါတယ္…။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ဇရာက သူ႕အား… မျမင္ သင့္တာေတြ၊ ေလာကရဲ႕ အနိဌာရံုေတြအား မျမင္ရေလေအာင္ သူ႕အျမင္အာရံုေတြကို သဘာ၀အေလ်ာက္ ေ၀၀ါး ေစခဲ့ပါၿပီ…။ ဒါေပမယ့္ သူ႕အျမင္ေတြထဲတြင္ ဘယ္ေတာ့မွ ေ၀၀ါးမသြားႏိုင္တဲ့ ပံုရိပ္တစ္ခုကေတာ့….။ သူမ…..။

အျမင္အာရုံေတြတင္ မကေတာ့ပါ…။ သူ႕ရဲ႕အၾကားအာရံုေတြဟာလည္း အခုဆိုလ်င္ အားနည္းစျပဳ လာၿပီ ျဖစ္ပါတယ္…။ ေကာင္းပါတယ္ေလ…။ ေလာကရဲ႕ ငိုေၾကြးသံေတြ၊ ေလာကဓံရဲ႕ စိန္ေခၚသံေတြ အရင္ကထက္ ၾကားရတာ ပိုနည္းသြားတာေပါ့…။ အင္း… အသံ ၂ ခုကလြဲရင္ေပါ့ေလ…။ ပထမ အသံကေတာ့ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာျမင့္ခဲ့သည့္တိုင္ မည္သည့္အခါကမွ ရိုးသြားျခင္းမရွိတဲ့ ႏူးညံ့ေသာ၊ ေႏြးေထြးေသာ ဂရုစိုက္မွဳေတြ၊ ေႏြးေထြး မွဳေတြနဲ႕ ျပည့္ႏွက္ေနတဲ့ သူမရဲ႕အသံေပါ့…။ ဒီအသံကေတာ့ သူ႕ရဲ႕ စိတ္အစဥ္ကို လြန္ေလၿပီးေသာ ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာကအတိုင္း ၿငိမ့္ေညာင္းေစဆဲ၊ သာယာေစဆဲပါ။ ဒုတိယအသံ….။ ဒီအသံကေတာ့ အျခားေသာ အသံေတြ တိုးတိုးသြားသည္ႏွင့္အမွ် အဲဒီ့ ဒုတိယအသံ ကပိုပို က်ယ္ေလာင္လာခဲ့သလို…။ ၾကားေနရတဲ့ အၾကိမ္အေရ အတြက္ကလည္း အရင္ကထက္ ပိုမိုမ်ားလာခဲ့ၿပီကို သူေကာင္းေကာင္း သတိထားမိခဲ့ပါတယ္…။ သူျပံဳးမိသည္… ဒီအသံသည္ အျခားသူမ်ား အတြက္ေတာ့မသိ…။ သူ႕အတြက္ေတာ့ ဒီအသံကို ျပံဳးၿပီးၾကားႏုိင္သည့္ ခံႏုိင္ရည္ႏွင့္ ျပင္ဆင္မွဳ အျပည့္ရွိေနခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္…။ ေသျခင္းတစ္ရားရဲ႕ ေခၚသံသည္ သူ႕အတြက္ေတာ့ ဓမၼဥေဒါင္းမွ တြန္က်ဴး လိုက္ေသာ အိုးေ၀သံမ်ားပင္ ျဖစ္ပါေတာ့သည္…။

သူမွန္ေရွ႕မွ ထြက္ခြာလိုက္ၿပီး အိပ္ယာေပၚတြင္လွဲေလ်ာင္းကာ မ်က္စိမ်ားကို မွိတ္ထားမိလိုက္ပါတယ္။ သူႏွစ္ ေပါင္းမ်ားစြာကတည္းက သိထားခဲ့ၿပီးေသာ အသိတရား တစ္ခုျဖစ္ပါတယ္…။ ေလာကရဲ႕ အခ်ိဳ႕ေသာအရာမ်ား သည္ မ်က္လံုးမ်ားကို ေခတၱျဖစ္ျဖစ္ မွိတ္ထားမွသာလွ်င္ ျမင္ႏိုင္စြမ္းရွိပါသည္…။

သူ ဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္ေျမာက္မွန္းမသိသည့္ မိမိကိုယ္ကို ျပန္လည္စမ္းစစ္မွဳကို ျပဳလုပ္ေနမိပါတယ္…။ သူသည္ လည္း ပုထုဇဥ္ လူသားတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့သည့္အတြက္ မည္သို႕မွ် အမွားမ်ားႏွင့္ မကင္းႏုိင္ခဲ့ပါ။ ရွစ္ပါးထက္ မပိုေသာ ေလာကဓံလိွဳင္းမ်ားေပၚတြင္လည္း နိမ့္လိုက္ျမင့္လိုက္၊ တက္လိုက္က်လိုက္ျဖင့္ သူစီးႏွင္းလိုက္ပါခဲ့ဖူးၿပီ ျဖစ္ပါတယ္…။ တကယ္ေတာ့ ေလာကဓံတရားဟာ ေကာင္းျခင္းေလးမ်ိဳး၊ မေကာင္းျခင္းေလးမ်ိဳးျဖစ္ ဖြဲ႕စည္း ထားျခင္းပါ…။ ေလာကအား မည္သည့္အေၾကာင္းႏွင့္မွ မည္တြန္ေတာက္တီး အျပစ္ဆိုေနစရာ အေၾကာင္း မရွိပါ။ ၄ ပါးစီရွိေသာ ေလာကဓံေပၚတြင္ မိမိကိုယ္ကို ဘက္ညီမွ်တစြာ ရပ္ႏုိင္ေအာင္ ၾကိဳးစားဖုိ႕သာ လိုပါသည္။ မည္သို႕ပင္ျဖစ္ေစ ေလာကၾကီးသည္ သက္ရွိ၊ သက္မဲ့အားလံုးအတြက္ တရားမွ်တစြာ စီစဥ္ေပးထားၿပီးသား ျဖစ္ပါတယ္…။ သူေၾကြးေဟာင္းမ်ားကို လည္းတတ္ႏိုင္သေလာက္ ၾကိဳးစားဆပ္ခဲ့သလို…။ ေၾကြးသစ္မ်ားကို လည္း တာ၀န္ေက်ပြန္စြာ ဖန္တီးေပးခဲ့ၿပီးပါၿပီ…။ သူ႕ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္ တတ္ႏုိင္သမွ် အတၱဟိတႏွင့္ ပရဟိတ ကို သမာအာဇီ၀နည္းျဖင့္ ျဖည့္ဆည္းခဲ့ၿပီးလဲ ျဖစ္ပါတယ္….။

သူေတြးလက္စ အေတြးအားလံုးကို ရပ္တန္႕လိုက္ၿပီး ကုတင္ေဘးက ခံုေပၚတြင္တင္ထားတဲ့ စီးကရက္ႏွင့္ မီးျခစ္ကုိလွမ္းယူၿပီး မီးညိွလိုက္ပါတယ္…။ နီကိုဒင္းမ်ားကို ခႏၶာကိုယ္အတြင္းသို႕ တယုတယ ရွိုဳက္သြင္းကာ သိမ္းဆည္းရင္း သူ႕ကိုယ္သူ စကားတစ္ခြန္း ခပ္တိုးတိုးေျပာလိုက္မိပါတယ္…။

“မင္းေသာ္….. မင္းေဆးလိပ္ျဖတ္မွ ျဖစ္ေတာ့မယ္”

p.s- ဒီေန႕ (ေမလ ၅ ရက္) ေန႕မွာက်ေရာက္တဲ့ ကြ်န္ေတာ္ခ်စ္ေသာ အဖိုးရဲ႕ေမြးေန႕ အမွတ္တရ ျဖစ္ပါတယ္။