အနမ္းေတြေပးမလိုလိုနဲ႕...
ငါ့အနားကိုကပ္...
ငါ့ေက်ာကိုသပ္...
ငါ့မွာေတာ့ ေက်နပ္မွဳေတြနဲ႕....
ဘ၀င္ေတြ ေလဟပ္လို႕...
မိုးမျမင္ ေလမျမင္ျမင့္ျမတ္ေနလိုက္တာ...
ငါ့ႏွလုံးေတြအက္....
မ်က္ရည္ေတြ ပြက္ပြက္အံေတာ့မွ.....
ငါ့ေနာက္ေက်ာမွာ စိုက္၀င္ေနတဲ့...
မင္းရဲ႕ဓါးခ်က္ကို ေတြ႕ခဲ့တယ္...
ခ်စ္သူရယ္....။ ။
2 comments:
ခံစားခ်က္ေတြ ေတာ္ေတာ္ျပင္းထန္တယ္ေနာ္။ ကၽြန္မနဲ႕စိတ္ခ်င္းတူတယ္ ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ ကဗ်ာေတြထဲမွာပဲ ေပါက္ကြဲပစ္လိုက္ပါ။ ရင္ထဲမွာေတာ့ အမာရြတ္မထားပါနဲ႕ :)
တယ္ဟုတ္ပါလား... မနွစ္က စက္တင္ဘာလတုန္းက နင္အသဲကြဲေနတာေသခ်ာတယ္.. ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ တကယ့္ခံစားခ်က္ေတြက စာဖတ္သူကိုထိထိမိမိခံစားရေအာင္ ေရးနုိင္တယ္.. ပိုစ့္ကိုဖတ္ရင္ စာေရးသူရဲ႕ ႏွလုံးသားကို ေယာင္ျပန္ဟတ္တယ္.. ငါေတာင္ အနာေဟာင္းျပန္သတိရသြားျပီ.. သိတယ္ဟုတ္... ဒါေပမဲ့ အသဲကြဲတာ တခါတေလက်မဆိုးဘူးဟ.. စာေရးဖို႔ကုန္ၾကမ္းရတယ္... အဆိုးထဲက အေကာင္းပဲ...
Post a Comment